تحولات کالبدی روستای الوند

در سالهای پس از پایان جنگ جهانی دوم، نقل و انتقالات نیروی انسانی و تحولات ناشی از آن منجر به ظهور پدیده‏ ای به نام توسعه گردید. که به ویژه برای کشورهای جهان سوم و مخصوصا کشورهای تازه استقلال یافته به صورت شعاری نو درآمد. در بین سالهای 1950 تا 1960 اغلب توسعه را به عنوان یک پدیده اقتصادی می‏ دانستند. اساس این طرز تفکر از تیوری رشد اقتصادی سرچشمه گرفته بود. این تیوری، رشد یک کشور را در توسعه اقتصادی می‏ داند و معتقد است که با بالارفتن رشد ناخالص ملی(GNP) شرایط توزیع عادلانه توسعه بوجود می‏ آید و جریان رشد به صورت موج درآب (Trickle-down) گسترش پیدا می ‏کند و به نقاط محروم سرایت می‏ کند. تیوری رشد اقتصادی، بالابردن ظرفیت تولیدی را در تمرکز سرمایه‏ ها و مخصوصا قرارگرفتن مراکز تولیدی در کنار شهرهای بزرگ می ‏دانست. با توجه به این نظریه اغلب کشورهای درحال توسعه برای بالابردن ظرفیت تولیدی خود به سمت صنعتی کردن کشور و فعالیتهای سرمایه بر (Capital Investement) روی آوردند. داشتن تولیدات بیشتر و بالابردن درآمد به عنوان بالاترین عامل توسعه درنظر گرفته شد. بسیاری از کشورهای درحال توسعه، توسعه اقتصادی را در صنعتی کردن جامعه می ‏دانستند. مخصوصا صنعتی که مواد اولیه آن از خارج وارد می‏ گردید. در ایران بعد از انقلاب مشروطیت، بحث توسعه به مفهوم جدید آن مطرح گردید. ورود یا به عبارتی هجوم شتاب زده و سریع سرمایه داری به کشورمان از بازتاب های عمده تقلید دولتمردان (خصوصا در دوران پهلوی اول و دوم) از نظام سرمایه داری غرب به منظور توسعه کشور بود. حکومت وقت سعی می‏ نمود تفکرات مدرنیسم را در تمامی ابعاد اجتماعی- اقتصادی و سیاسی در کشور پیاده کند و بدون توجه به تاریخ طولانی و زیرساخت هایی که موجب تحولات اقتصادی و اجتماعی کشورهای اروپایی شده بود با تصمیمات و اقدامات شتابزده تمام هم خود را صرف این امر نموده بود که در یک مقطع زمانی کوتاه از تمامی دستاوردهای انقلاب صنعتی استفاده کند. به همین منظور بعد از سال 1300 ه.ش نقاط خاصی در کشور انتخاب و تمامی سناریوهای توسعه و تغییر و تحولات موردنظر در این مناطق به مورد اجرا گذاشته شد. بدین معنی که صنایع، کارخانجات، پادگانهای نظامی، ادارات و سازمانهای دولتی، نهادهای جدید اجتماعی، دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی و... در این کانونهای برگزیده، احداث شدند که البته راه های ارتباطی و خطوط راه آهن این کانون های برگزیده را به هم ارتباط می‏ دادند. وجود چنین توسعه‏ ای به دلیل تمرکز شدید و عدم تعادل در سطح مناطق کشور سبب گردید تا تمام امکانات و قدرت در یک یا چند منطقه تمرکز یابد و سایر مناطق به صورت حاشیه‏ ای عمل نماید.