بررسی1470بیمار مبتلا به سارکوم مراجعه کننده به بیمارستان امام خمینی تهران در مدت 11 سال

سارکوم ها تومورهای بدخیم بافت مزانشیمی هستند و کمتر از 1% کل سرطان های بالغین و 15% سرطان های کودکان را شامل می شوند. هدف مطالعه حاضر معرفی مشخصات بالینی، آسیب شناسی، نحوه درمان، سیر بیماری و عوامل موثر بر عود بیماری و طول عمر بیماران مبتلا به سارکوما بود.
در این مطالعه توصیفی، 1470 پرونده از بیماران مبتلا به سارکوما که در مدت 11 سال به بیمارستان امام خمینی تهران مراجعه کرده بودند، بررسی شد.
سارکوما علت 11% مراجعات به بیمارستان را تشکیل می داد. سن متوسط بیماران 30سال بود. 61% بیماران مرد بودند. نسبت ابتلا سارکوما استخوان به سارکوما نسج نرم در گروه زیر 16 سال 3.1 و در بالغین 1.3 بود. شایعترین انواع سارکوما در گروه اطفال استئوسارکوما، یوئینگ سارکوما و رابدومیوسارکوما بود. در بالغین استئوسارکوما شایعترین سارکوم استخوانی و سینوویال سارکوما و فیبروهیستوسیتومای بدخیم شایعترین سارکومهای نسج نرم بودند. 28% بیماران بعد از گذشت 5 سال از تشخیص بیماری زنده بودند. در بین متغیرهای متعدد عوامل موثر بر عود بیماری عبارت بودند از: نحوه بیوپسی اولیه، مارژین جراحی، انجام رادیوتراپی، اندازه تومور، پاسخ کامل به درمان اولیه و همراهی جراحی کامل با شیمی درمانی. عوامل موثر بر طول عمر بیماران اندازه تومور، مارژین جراحی، درگیری نوروواسکولار، پاسخ به درمان اولیه و جراحی در کنار شیمی درمانی کمکی تعیین گردید.
استفاده از یک تیم با تجربه شامل جراح، انکولوژیست و رادیوتراپیست جهت درمان موثر بیماران مبتلا به سارکوما ضروری است. از یک سو جراحی ناکامل در اولین قدم تشخیصی - درمانی، بخصوص در تومورهای بزرگ و از سوی دیگر عدم استفاده از درمانهای کمکی به خصوص شیمی درمانی، سبب کاهش طول عمر بیماران مبتلا به سارکوما می شود.