ایزد سروش در اوستا، برخی از متون پهلوی و شاهنامه

سروش یکی از ایزدان آیین مزدیسنا است که همانند بسیاری از مفاهیم و عقاید دوره ی پیش از اسلام، در باورهای مردم و آثار ادبی دوره ی اسلامی وارد شده، به گونه های مختلف و متعدد تظاهر پیدا کرده است. در آثار ادبی، سروش اغلب به معنی فرشته و پیام آور غیبی به کار می رود و همواره هاله ای از خجستگی و شکوه گرداگرد نامش وجود دارد. برای پی بردن به پیشینه ی اعتقاد به ایزدانی از جمله سروش در دین و فرهنگ ایران باستان و نیز شیوه های انعکاس این مضمون در حماسه ی ملی ایران که یکی از برجسته ترین آثار ادب فارسی است و رگه های زیادی از باورهای کهن این سرزمین را در خود دارد، به بررسی تطبیقی مندرجات اوستا و برخی متون کهن دیگر با شاهنامه ی فردوسی پرداخته خواهد شد تا سیمای این ایزد و نحوه ی جلوه گری آن در شاهنامه با استناد مستقیم به مطالب کتاب های مذکور تا حد امکان نمایانده شود.