پیشگیری از نوروپاتی دیابتی با سولفات منیزیم خوراکی در موش صحرایی

دیابت، بیماری مزمنی است که با عوارض بسیاری از جمله نوروپاتی محیطی همراه می باشد. گرچه پاتوفیزیولوژی دقیق نوروپاتی دیابتی به طور کامل شناخته نشده است، اما احتمالا هیپرگلیسمی در بروز آن نقش دارد. با توجه به اثر منیزیم خوراکی در پیشگیری از بروز هیپرگلیسمی در دیابت، در این مطالعه به ارزیابی تاثیر تجویز منیزیم خوراکی بر هیپر آلژزی حرارتی ناشی از دیابت در موش های صحرایی پرداختیم.
موش های صحرایی نر نژاد ویستار به چهار گروه مساوی شامل گروه های کنترل، دیابتی، دیابتی درمان شده با منیزیم، سولفات منیزیم (g1/L 10) از روز دهم بعد از تزریق استرپتوزوسین به مدت 8 هفته به آب آشامیدنی حیوانات اضافه شد. در گروه کنترل درمان شده با منیزیم نیز همین الگو اجرا گردید. دو گروه دیگر، آب معمولی فاقد سولفات منیزیم را دریافت کردند.
هشت هفته پس از تشخیص دیابت، کاهش معنی داری در آستانه درد حرارتی و منیزیم پلاسما و نیز افزایش قابل توجهی در گلوکز پلاسما در حیوانات دیابتی نسبت به کنترل مشاهده شد. تجویز منیزیم خوراکی به مدت 8 هفته از زمان تشخیص دیابت از کاهش آستانه درد حرارتی جلوگیری کرده و سطوح گلوکز و منیزیم پلاسما را به حد طبیعی رساند.
نتایج این مطالعه نشان می دهد که تجویز خوراکی منیزیم به محض تشخیص دیابت، می تواند از بروز هیپرگلیسمی و هیپرآلژزی حرارتی ناشی از دیابت در موش صحرایی، جلوگیری کند.