بررسی اپیدمیولوژیک پنج ساله لیشمانیازیس جلدی در ایران (1384-1380)

لیشمانیازیس جلدی در زمره بیماری های بومی کشورمان بوده و بر اساس گزارش های مرکز مدیریت و کنترل بیماری ها تعداد مبتلایان به انواع مختلف لیشمانیازیس (جلدی و احشایی) در کشور سالیانه 20 هزار مورد می باشد که تقریبا %80 کل این موارد به شکل جلدی روستایی (Zoonotic Cutaneous Leishmaniasis) است.
این مطالعه توصیفی است و به روش گذشته نگر در فاصله سال های 1380-84 انجام شده است. تشخیص بیماری با همکاری اداره کل مدیریت و مبارزه با بیماری ها، بر اساس تهیه گسترش مستقیم از زخم های بیماران مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی با رنگ آمیزی گیمسا و مشاهده فرم آماستیگوت انگل زیر میکروسکوپ صورت گرفته است.
بر اساس این مطالعه شیوع لیشمانیازیس جلدی در ایران رو به افزایش است به طوری که تعداد موارد مثبت سال 1384 (29824 مورد) در مقایسه با سال 1380(14050مورد) حدود %105.6 افزایش داشته است. بیماری در 11 استان کشور اندمیک است و بروز آن در سال 1384 بیشتر از 30 در هر صد هزار نفر بوده است. گرچه استان های خراسان، فارس و اصفهان بالاترین موارد لیشمانیازیس جلدی را دارا بودند ولی بروز بیماری درسال 1383 و 1384 به ترتیب در استان یزد (203.2 درصد هزار) و استان بوشهر (139.6 درصد هزار) بیش از سایر استان ها بوده است.
این امر می تواند ناشی از توسعه شهر نشینی، احداث ساختمان در مزارع مجاور کلنی های جوندگان، تجمع و ایجاد اردوگاه های مهاجران افاغنه، افزایش مسافرت به مناطق اندیمک و از همه مهم تر عدم نظارت دقیق بر اپیدمیولوژی لیشمانیازیس باشد.