همه گیری شناسی خودکشی در استان گلستان (سال 1382)

خودکشی از علل مهم مرگ و میر در جهان است. فراوانی خودکشی در مناطق مختلف ایران و جهان متفاوت است. این مطالعه به منظور تعیین فراوانی خودکشی و ارتباط آن با جنس، سن، سطح تحصیلات، نوع خودکشی و ابزار خودکشی در استان گلستان در سال 1382 انجام شد.
این مطالعه توصیفی- مقطعی بر روی 1857 بیمار اقدام کننده به خودکشی مراجعه کننده به بیمارستان های استان گلستان در طی سال 1382 انجام شد. داده ها از طریق پرسشنامه های طراحی شده و انجام مصاحبه با بیمار و بستگان، گردآوری و با استفاده از نرم افزار آماری SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
فراوانی خودکشی در کل جمعیت، مرد و زن به ترتیب 117.8 و 88.5 و 147.4 در صد هزار نفر تعیین گردید. میزان خودکشی در گروه سنی 24-20 سال 285.5 در صد هزار نفر بود. بیش ترین میزان خودکشی در فصل بهار بود و 31 درصد از جمعیت مورد مطالعه، سطح تحصیلات متوسطه داشتند و 48 درصد از موارد اقدام به خودکشی با استفاده از داروهای شیمیایی و مواد مخدر انجام گرفت. براساس قومیت، میزان خودکشی در قومیت فارس بومی، ترکمن و سیستانی به ترتیب 177 و 79.6 و 270 در صدهزار نفر تعیین شد.
این مطالعه نشان داد که میزان خودکشی در این منطقه در مقایسه با سایر مناطق ایران و کشورهای دیگر بالا می باشد و مطالعات تکمیلی به منظور سبب شناسی آن ضروری می باشد.