بررسی میزان آگاهی کارورزان دانشگاه علوم پزشکی کرمان در مورد سوء رفتار با کودکان

زمنیه: سو رفتار با کودکان پدیده جدیدی نیست و در هر ملیت و فرهنگ به اشکال مختلف وجود دارد. پزشکان که در بیشتر موارد در خط مقدم تشخیص سو رفتار با کودکان قرار دارند باید از دانش کافی جهت تشخیص به موقع این مشکل برخوردار باشند.
این مطالعه یک بررسی مقطعی می باشد که در آن 86 کارورز شرکت کردند. جهت گردآوری داده ها از پرسشنامه نیمه ساختار یافته که بر اساس منابع معتبر سو رفتار با کودکان تهیه شده بود، پس از تایید روایی و پایایی آن استفاده شد. سطح آگاهی کارورزان به 3 گروه خوب (پاسخ صحیح >75 درصد)، متوسط (پاسخ صحیح بین 50-75 درصد) ضعیف (پاسخ صحیح <50 درصد) تقسیم شد. جهت تعیین رابطه آگاهی با متغیرهای مورد نظر از آزمون مجذور کای استفاده شد.
میانگین (انحراف معیار ±) نمره آگاهی (± 4.8) 28.3 بود. حدود نیمی از کارورزان اطلاعات خوب و نیمی دیگر اطلاعات ناکافی داشتند. کارورزان با عوامل خطر سو رفتار آشنایی در حد متوسط داشتند. در مورد نشانه های کودک آزاری، علایم آشکار جسمی مانند سوختگی و یا شکستگی بیشتر به عنوان شاهد دال بر کودک آزاری تشخیص داده می شد، در حالی که علایم روحی و یا جنسی چندان جدی گرفته نمی شوند. بین متغیرهای دموگرافیک و میزان دانش رابطه معنی داری وجود نداشت. کمتر از نیمی از افراد اطلاعات خود را از دروس پزشکی کسب کرده بودند.
نتایج این مطالعه دلالت بر این امر دارد که کارورزان آگاهی مناسبی در مورد سو رفتار با کودکان ندارند. و با توجه به یکسان بودن آموزش پزشکی در کشور نیاز به برنامه ریزی آموزشی جهت ارتقای اطلاعات کارورزان و سایر افرادی که با کودکان تماس پیدا می کنند احساس می شود.