اثر یک وهله فعالیت درمانده ساز تداومی بر پاسخ های پراکسیداسیون لیپیدی و ظرفیت آنتی اکسیدانتی کل سرم موش های آزمایشگاهی ویستار

تولید گونه های اکسیژنی فعال (ROS)[1] به عنوان رادیکال های آزاد، با ایجاد استرس اکسایشی پس از فعالیت بدنی، منجربه به آسیب های مختلف ساختاری سلول می شود. هدف تحقیق حاضر این بودمشخص کند آیا یک وهله فعالیت دویدن تداومی در موش های ویستا ر منجربه تغییر پاسخ مالوندئید آلدئید[2] (MDA)(شاخص پراکسیداسیون لیپیدی) می شود؟ آیا سیستم دفاع آنتی اکسیدانتی در صورت فعال شدن، می تواند تغییری در استرس اکسایشی ایجاد کند؟ به همین منظور تعداد 14 موش ویستا ر پس از جلسات آشنایی با نوار گردان به مدت دو هفته که از راه رفتن سبک شروع شد و به تدریج به سرعت 10 متر بر دقیقه افزایش یافت، به دو گروه کنترل و تجربی تقسیم شدند. گروه تجربی، یک پروتکل یک جلسه ای دویدن تداومی درمانده ساز با سرعت 20متر بر دقیقه روی شیب 5%انجام دادند. شدت این فعالیت معادل 70% حداکثر اکسیژن مصرفی است.خون گیری از هر دو گروه، 12 ساعت بعد از فعالیت انجام شد و شاخص های استرس اکسایشی و انتی اکسیدانتی(مالوندئید آلدئیدMDA و ظرفیت آنتی اکسیدانتی [3]TAC) در سرم اندازه گیری شدند. تجزیه و تحلیل متغیرهای تحقیق در دو گروه کنترل وتجربی نشان داد شاخص MDA پس از فعالیت تداومی درمانده ساز به طور معنی داری در مقایسه با گروه کنترل افزایش می یابد (P