تاملی بر فرایند اولویت یابی پژوهشی و دشواری های آن در آموزش و پرورش

اولویت یابی در حوزه تحقیقات آموزش و پرورش به عنوان مهم ترین مرحله در انجام فعالیت های پژوهشی محسوب می شود. در این مرحله است که نیازهای پژوهشی بر حسب اهمیت و با توجه به امکانات موجود مورد مقایسه قرار گرفته موارد مهم و فوری تر شناسایی و انتخاب می شوند. به عبارتی اولویت بندی موضاعات پژوهشی فعالیتی است که طی آن تعدادی موضوع از میان مجموعه ای وسیع تر از موضوعات پژوهشی بر حسب ملاک هایی برای اجرا انتخاب می گردند. این اقدام به معنای کنار گذاردن تعدادی دیگر موضوع پژوهشی از فرآیند اجرا است. توجه به این موضوع از این جهت که به عنوان مرحله تشخیص مساله در فعالیت های پژوهشی تلقی می شود اهمیت فراوان داردتاکنون انتقادات فراوانی به نحوه انجام این فعالیت در آموزش و پرورش ایران مطرح شده است که جا دارد در مقام پاسخ گویی به آن ها کوشش های جدی تری به عمل آید. این مقاله به همین منظور قصد دارد با بررسی مبانی نظری موضوع و با نگاهی کاستی جویانه به وضعیت موجود در آموزش و پرورش ایران، فرصتی را برای تامل و بازاندیشی هر چه بیش تر در این حوزه مهم فراهم آورد.