ارزیابی واحدهای تصمیم گیری با استفاده از مدل برنامه ریزی اولویت بندی فازی گروهی

تحقیق در علوم برنامه ریزی و توسعه، علاوه بر همه آنچه که در روش های تحقیق دیگر علوم انسانی مطرح و مورد استفاده است، نیازمند تکنیک هایی است که توان و امکان دورنگری، پیش بینی و درک و بیان فرآیندهای پیچیده و پویا را نیز فراهم نماید. چه آنکه روش ها و تکنیک های تحقیق در دیگر علوم انسانی و بخصوص علوم اجتماعی فراتر از «آنچه که اتفاق افتاده» و «آنچه که هست» را بررسی و تحلیل نمی کنند، درحالی که تشخیص و تعیین بهترین وضعیتی که «می تواند و باید باشد» و یافتن پاسخ و راه حلی برای «چه اقدامی برای دسترسی به چنین وضعیتی باید انجام داد؟»، از وظایف اصلی یک مطالعه در حیطه علوم برنامه ریزی و توسعه است. تکنیک های «تصمیم گیری» و فنون مطرح در این رشته از علم، از جمله مفیدترین و راهبردی ترین روش هایی هستند که می توانند برای این منظور مددرسان و راهگشا باشند. از این رو برنامه ریزی و تصمیم گیری تا حد بسیار زیادی با یکدیگر گره خورده و با ارتباط متقابل و محکمی که باهم دارند، نقشی هم سنگ نقش منابع را در فرآیند توسعه ایفا می کنند. ناکار آمدی تک بعدی نگری و لزوم جامع نگری در اتخاذ بهینه ترین تصمیم ها، بهره گیری از تخصص های مختلف، بر اساس معیارهای چندگانه کمی و کیفی و استفاده از تکنیک ها و روش های «تصمیم گیری های گروهی» و «چند معیاره» را بیش ترازپیش ضروری نموده است. ابهام وعدم قطعیت ذاتی حاکم برمحیط های برنامه ریزی در ارزیابی اهداف، معیارها و واحدهای تصمیم گیری ازیک سو و ناسازگاری و عدم دقت در نظرات و قضاوت های افراد تصمیم گیرنده از سویی دیگر، باعث شده است تا نظریه مجموعه های فازی و به تبع آن منطق فازی به صورت ابزار بسیار کارآمد و مفیدی برای مواجهه با ابهام موجود در این گونه محیط ها و صورت بندی ریاضی آن در برنامه ریزی ها و تصمیم گیری ها درآید.
در مقاله حاضر با استفاده از تلفیق تکنیک AHP و مدل های برنامه ریزی خطی در محیط های فازی، مدلی تحت عنوان «برنامه ریزی اولویت بندی فازی گروهی» (GFPP) برای ارزیابی «واحدهای تصمیم گیری» درمسایل تصمیم گیری گروهی تشریح و توصیف شده است. در پایان نیز پس از مطرح کردن مسایلی در دو حوزه روان شناسی و کشاورزی و حل آنها به روش فوق، به تشریح کاربردهای مدل و بحث و نتیجه گیری کلی پرداخته شده است.