بررسی نگرش کشاورزان به طرح یکپارچه سازی اراضی در شالیزارهای مازندران / مطالعه موردی روستای گلیرد شهرستان جویبار

مالکیت های کوچک، قطعات نامنظم و ناهموار و نبود جاده های مواصلاتی و کانال های آبیاری و زهکشی مناسب مشکلات عمده ای را بر سر راه تولید برنج در استان مازندران قرار داه است. به منظور افزایش بازده تولید برنج، مکانیزه کردن کشت، امکان کشت دوم، بهبود حفاظت خاک و مدیریت مزرعه، ارتقای وضعیت اقتصادی و اجتماعی جامعه کشاورزی و نهایتا افزایش بهره وری، از سال 1370 طرح یکپارچه سازی و تجهیز و نوسازی اراضی در شالیزارهای سنتی مازندران به طور جدی آغاز شده است. این طرح تا پایان سال 1383 در مساحتی حدود 31000 هکتار از اراضی سنتی شالیزارهای استان به اجرا در آمده است. البته باید گفت اجرای این قبیل طرح ها با موانعی همچون مشکلات فرهنگی و اجتماعی و اقتصادی، نوع مالکیت، فرم استقرار اراضی پس از اجرای طرح، مشارکت کشاورزان، مشکلات فنی و اجرایی و مشکلات ساختار قانونی و غیره مواجه بوده است.
در این تحقیق سعی شده است تاثیر گذاری این عوامل بر طرح یکپارچه سازی اراضی بررسی شود. بدین منظور روستای گلیرد واقع در شهرستان جویبار با دارا بودن حدود 500 هکتار اراضی زیر کشت برنج، که طرح یکپارچه سازی اراضی در 265 هکتار آن در سال 82 به اجرا در آمده است، به عنوان منطقه تحقیق انتخاب شد. روش کار به صورت پیمایشی (میدانی) بوده و برای جمع آوری اطلاعات، به طور تصادفی با 50 بهره بردار مصاحبه و اقدام به تکمیل پرسشنامه گردید.
اطلاعات و داده های به دست آمده با استفاده از تکنیک AHP (روش تجزیه و تحلیل چند معیاره) بررسی شد و سپس اولویت بندی میان عوامل محدود کننده صورت گرفت. نتایج تحقیق نشان داد که مشکل فرهنگی- اجتماعی درجامعه کشاورزی، اصلی ترین عامل محدود کننده اجرای طرح یکپارچه سازی اراضی است.