مقایسه تاثیر بیهوشی کامل وریدی و بیهوشی استنشاقی بر تست عملکرد ریوی

بعد از هر عمل جراحی، تغییراتی در وضعیت تستهای ریوی ایجاد می گردد که می تواند مرحله بعد از عمل را متاثر سازد؛ در ایجاد این تغییرات، اگر چه نوع عمل جراحی و نزدیکی آن به دیافراگم، بیش تر موثر است ولی عوامل دیگری از جمله تکنیک های بیهوشی نیز، مسوول شناخته شده اند. در این مطالعه سعی شد که از میان عوامل مختلف بیهوشی، تاثیر نوع داروی بیهوشی در مرحله Maintenance بر روی تغییرات تست ریوی بعد از عمل، بررسی شود.
این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی یکسو کور طراحی شد. بیماران در وضعیت ASA I (American society of anesthesiologists) بودند و در محدوده سنی 35-15 سال قرار داشتند و اعمال جراحی اکتیو Lower abdomen یا extremity روی آنها انجام گرفته بود که طول آن 2-1 ساعت بوده است. در تمام این بیماران، تست فونکسیون ریوی قبل از عمل انجام شد که در محدوده طبیعی بود. تعداد کل بیماران 60 نفر بود که به طور تصادفی به دو گروه، 30 نفری تقسیم شدند. جهت حفظ بیهوشی(Maintenance)، در یک گروه، از داروهای استنشاقی(هالوتان 1-5/0% و نیتروس اکسید 50%) و در گروه دیگر، از داروهای وریدی(میدازولام به میزان 1/0 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم در ساعت و آلفنتانیل به میزان 5/0 میکروگرم به ازای هر کیلوگرم در دقیقه) استفاده شد. 24 ساعت بعد از عمل، تست فونکسیون ریوی از بیماران بعمل آمد و درصد تغییرات سه اندکس FEV1(Forced expiratory volume in one second)، FVC(Forced vital capacity) و VC(vital capacity) نسبت به مقادیر قبل از عمل، اندازه گیری و با استفاده از آزمون تی(T Test) در دو گروه مقایسه شد...