بررسی مقایسه ای نتایج «خود ارزیابی» اعضای هیات علمی دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مازندران با ارزیابی دانشجویان از آنان

ارزشیابی آموزشی به یک فرآیند ساختارمند که برای تعیین کیفیت و اثربخشی یک برنامه یا فرآیند آموزشی به اجرا در می آید، اطلاق می گردد. ارزشیابی اساتید از موثرترین روش ها برای تضمین کیفیت و شرط اساسی ارتقای کیفی مستمر است. گرچه ارزشیابی اساتید توسط دانشجویان بطور معمول انجام شده و در مورد آن مطالعه صورت می گیرد، اما «خودارزشیابی» اساتید تاکنون مورد توجه جدی قرار نگرفته و مطالعات جامعی در مورد آن انجام نشده است. در این مطالعه مقایسه خود ارزشیابی اساتید با ارزشیابی دانشجویان از آنان در دانشگاه علوم پزشکی مازندران در سال 1384 مورد بررسی قرار گرفته است.
مطالعه از نوع تحلیل همبستگی بوده و جامعه مورد مطالعه اعضا هیات علمی بالینی دانشکده پزشکی ساری، دانشگاه علوم پزشکی مازندران بوده اند. روش نمونه گیری مبتنی بر دسترس بوده است. ابزار جمع آوری اطلاعات پرسشنامه ای مشتمل بر سه بخش: مشخصات دموگرافیک و آموزشی، ارزیابی تدریس تئوری و ارزیابی آموزش بالینی بوده که پایایی و روایی آن به تایید رسید. هر استاد توسط خودش و سه دانشجو که به طور تصادفی انتخاب شدند مورد ارزشیابی قرار گرفته و در نهایت همبستگی نمرات داده شده توسط اساتید به خودشان و دانشجویان به آنها و معنادار بودن اختلاف ایندو در نرم افزار SPSS 11 مورد تحلیل قرار گرفت.
تعداد 35 نفر از اساتید در «خودارزشیابی» شرکت کردند. سن آنها 43.7 ± 7.46 سال و 73 درصد مرد بودند. در مورد شیوه فعلی ارزشیابی استاتید: 95.2 درصد دانشجویان و تنها 80.6 درصد اساتید با شیوه فعلی ارزشیابی اساتید موافق بودند (P<0.001). بین نمرات «خود ارزشیابی» اساتید با ارزشیابی اساتید توسط دانشجویان نه تنها همبستگی بسیار ضعیفی وجود داشت (r=0.125، r=0.025) بلکه بین میانگین نمرات «خود ارزشیابی» اساتید و ارزشیابی آنان توسط دانشجویان اختلاف معنادار وجود داشت (P<0.001) که این ناهمبستگی درآموزش بالینی و دربخش های مینور بیش تر بود.
بین «خود ارزشیابی» اساتید و ارزشیابی اساتید توسط دانشجویان نه تنها همبستگی ضعیفی وجود دارد بلکه اختلاف آنها معنا دار است. به نظر می رسد باید جهت تقویت توانایی «خود ارزشیابی» اساتید و همچنین نزدیک تر کردن ملاک های ارزشیابی اساتید و دانشجویان مداخلات آموزشی لازم طراحی گردد.