بررسی سرعت کاهش اشباع اکسیژن خون شریانی پس از القاء بیهوشی با سه روش پراکسیژناسیون

پراکسیژناسیون (Preoxygenation یا پیش اکسیژن درمانی) قبل از بیهوشی به منظور پیشگیری از هیپوکسی و عوارض مربوط به آن از اهمیت ویژه ای برخوردار است. این مطالعه با توجه به ارتفاع زیاد شهرستان شهرکرد از سطح دریا (2061 متر) و پایین بودن فشار اکسیژن (600 میلی متر جیوه) با هدف بررسی سرعت کاهش اشباع اکسیژن خون شریانی پس از القاء بیهوشی با سه روش پراکسیژناسیون و ارتباط آن با تغییرات همودینامیکی انجام گرفت.
در این مطالعه که یک مطالعه کار آزمایی بالینی یک سوکور می باشد 66 بیمار بدون بیماری های قلبی، تنفسی و غیر سیگاری که تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند بطور تصادفی به سه گروه تقسیم شدند. بعد از ثبت فشار خون دیاستول، سیستول و ضربان قلب القاء بی هوشی در گروه اول پس از انجام تنفس عادی با استفاده از اکسیژن هوا صورت گرفت. گروه دوم با 50% اکسیژن و 50% نیترواکساید و گروه سوم با اکسیژن 100% با تنفس عادی به مدت 3 دقیقه پراکسیژنه شدند، سپس القای بیهوشی به طور یکسان در سه گروه انجام شد. پس از القای بیهوشی، بیماران تا زمان رسیدن اشباع اکسیژن خون به 91% در حالت آپنه باقی ماندند و سپس ضمن ثبت فشار خون دیاستول، سیستول و ضربان قلب بیماران زمان لازم برای کاهش اشباع اکسیژن خون به 91% برای هر بیمار اندازه گیری شد. اطلاعات با استفاده از آزمونهای کای دو و ANOVA مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
میانگین سن بیماران شرکت کننده 1/14±5/30 سال بود. 58% شرکت کنندگان مرد و بقیه زن بودند. همه گروه ها از نظر جنس و میانگین سنی همسان بودند (05/0p>). زمان کاهش اشباع اکسیژن خون تا 91% در گروه اول 16±44، در گروه دوم 8/36±114 و در گروه سوم 84±241 ثانیه بود (001/0p<). در تمام گروه ها افزایش ضربان قلب بعد از مداخله نسبت به قبل از مداخله معنی دار بود (001/0p<). ولی بین گروه ها این اختلاف معنی دار نبود.
پراکسیژناسیون بیماران قبل از بیهوشی به مدت 3 دقیقه با تنفس عادی و اکسیژن 100% می تواند مدت زمان افت اشباع اکسیژن خون به 91% را در بیماران به طور قابل توجهی افزایش دهد.