تومورهای مغزی و نخاعی و حاملگی (بررسی 23 مورد)

مطالعات متعددی به منظور ارایه یک روش درمانی مناسب برای درمان تومورهای سیستم عصبی مرکزی که در ضمن حاملگی تشخیص داده می شوند، انجام شده است. مطالعه حاضر با هدف تعیین شیوع تومورهای سیستم عصبی مرکزی در طی دوره حاملگی، روش های درمانی و زمان مناسب جراحی در این بیماران انجام شد.
روش تحقیق: در این مطالعه که به صورت گذشته نگر از مهرماه 1378 تا اسفند 1384 در بخشهای جراحی مغز و اعصاب بیمارستانهای قائم و شهید کامیاب مشهد انجام شد، در مجموع 415 بیمار مونث مورد بررسی قرار گرفتند که 308 مورد تومور اینتراکرانیال و 107 مورد تومور اینترااسپینال داشتند. پس از تعیین تعداد بیمارانی که در سن باروری بودند (15 تا 45 سال)، بررسی و مقایسه آماری در افرادی که دارای تومور مغزی یا نخاعی بودند، انجام گردید. داده های جمع آوری شده با استفاده از روش های آماری توصیفی (شاخصهای مرکزی و پراکندگی و توزیع فراوانی) و تحلیلی و آزمون Chi-Square در سطح معنی داری p£0.05 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
از مجموع بیمارانی که دچار تومور اینتراکرانیال و اینترااسپینال شده بودند، 23 نفر حامله بودند (17 مورد تومور اینتراکرانیال و 6 مورد تومور اینترااسپینال). 9/52% تومورهای مغزی در ضمن حاملگی، مننژیوما بود. این میزان در تومورهای نخاعی به 50% رسید. در مطالعه انجام شده، عمل جراحی در بیشتر موارد پس از زایمان صورت گرفته و نتایج جراحی نیز در تمام موارد خوب بود.
تصمیم گیری برای اتخاذ روش درمانی مناسب در بیمارانی که در ضمن حاملگی، مبتلا به تومورهای مغزی یا نخاعی می شوند و یا علایم و نشانه های ناشی از این تومورها بروز می نماید، متفاوت است. نتایج این مطالعه نشان می دهد که میزان ایجاد و یا افزایش رشد برخی از تومورهای مغزی و نخاعی بویژه مننژیوما در ضمن حاملگی بیشتر است. در مواردی که وضعیت نورولوژیک بیمار خوب باشد و بویژه در مواردی که تشخیص تومور در نیمه دوم حاملگی انجام شده است، بهتر است عمل جراحی پس از زایمان صورت پذیرد. در موارد اورژانس باید عمل جراحی در هر سنی از حاملگی انجام شود.