استعاره

استعاره: از جهات مختلفی در مباحث فلسفی معاصر مطرح می شود. صرف نظر از اهمیت آشکار آن در شعر, بلاغت و زیبایی شناسی, در حوزه هایی مانند فلسفه ذهن (همچون مسئله شان استعاری مفاهیم ذهنی متعارف), فلسفه علم (نظیر مقایسه استعاره ها و مدل های تبیینی), در معرفت شناسی (همانند استدلال قیاسی) و در پژوهش های شناختی (مانند نظریه مفهوم سازی) نیز مطرح می شود. این مقاله با آگاهی از این که نمی توان موضوعات این حوزه های مختلف را کاملا جدا از یک دیگر بررسی کرد, به موضوعاتی توجه و بر آنها تاکید می کند که استعاره برای فلسفه زبان پیش می کشد. استعاره نه فقط به خاطر خودش, به عنوان یک پدیده زبانی درخور تحلیل و تفسیر, بلکه به سبب پرتو تازه ای که بر زبان غیر مجازی4 [یعنی] حوزه زبان حقیقی که دل مشغولی عادی فیلسوف زبان است, می افکند, موضوعی برای فلسفه زبان است. یک دلیل ضعیف برای این دل مشغولی, این فرض است که زبان صرفا حقیقی, چیزی است که در مقایسه با استعاره و مانند آن که با اشعار یا معماها در نسبتا نادر بودن و شان فرعی داشتن, مشترک اند, بیشتر کار برد زبان مبتنی بر آن است. این دلیل, دلیل قوی ای نیست, نه تنها به سبب این که صرف فراوانی, علامت مناسبی برای اعتبار نظری نیست, بلکه هم چنین به این سبب که حتی صادق بودن این فرض, قابل تردید است. در سال های اخیر, نویسندگان با علایق بسیار متفاوت, خاطرنشان ساخته اند که انواع مختلف زبان مجازی نه تنها موضوع اصلی عمومی ترین گفتار8, بلکه خصوصی ترین گفتار نیز هستند, هم چنان که فهرست مختصری از انحای علاقه9 که به استعاره می انجامند, حاکی از این مطلب اند. یک دلیل قوی تر برای توجه و تاکید فیلسوف به موضوع زبان حقیقی, این نظر است که زبان حقیقی در مجموع جای گاه نظری ممتازی در فهم زبان دارد, زیرا خود درک زبان مجازی از جهات مشخصی به فهم حقیقی کلمات  به کار رفته بستگی دارد. این نظر, دست کم ادعایی قابل دفاع است و اگر این نظر درست باشد, در آن صورت, ما می توانیم انتظار فهم زبان مجازی بر اساس نظریه ای در باب معنای حقیقی11 داشته باشیم که با تبیین شیوه هایی پیوند دارد که زبان مجازی به آن شیوه ها به معنای حقیقی, هم وابسته و هم ازآن دور است.