جنبه های اپیدمیولوژیک، بالینی، آزمایشگاهی و درمانی بیماران مبتلا به تب مالت در بیمارستان امام خمینی و سینای تهران (83-1377)

تب مالت یکی از بیماری های شایع عفونی در بعضی از مناطق ایران است. این بیماری تظاهرات بالینی متنوعی دارد، بنابراین در تشخیص افتراقی بسیاری از بیماری های عفونی وغیرعفونی قرار می گیرد. هدف از انجام دادن مطالعه حاضر بررسی جنبه های اپیدمیولوژیک، بالینی، آزمایشگاهی و درمانی تب مالت بوده است.
در این مطالعه توصیفی گذشته نگر، 415 بیمار مبتلا به تب مالت که در طول سال های 1377 تا 83 به درمانگاه و بخش عفونی بیمارستان امام خمینی و سینای تهران مراجعه کرده بودند، بررسی شدند. متغیرهای مطالعه علائم و نشانه های بالینی، یافته های هماتولوژیک و آزمایش های سرولوژیک و پاسخ به درمان بوده است.
در این بررسی 52.53 درصد بیماران مونث و 47.47 درصد مذکر بودند. میانگین سنی آنان 35.5 سال و 84.33 درصد آنان ساکن مناطق شهری بودند. بیشتر موارد ابتلا در فصل تابستان و سپس بهار بوده است. شایع ترین راه انتقال (76.38%) مصرف مواد لبنی آلوده بوده است. در 17.1 درصد از بیماران سابقه تماس شغلی وجود داشت. در 19.51 درصد بیماران سابقه تب مالت در خانواده آن ها مثبت بوده است. در 83.85 درصد از بیماران مدت بیماری کمتر از سه ماه و اغلب کمتر از یک ماه بوده است. شایع ترین نشانه های بالینی: تعریق (73.25%)، تب (67.22%)، ضعف و خستگی (65.54%)، درد مفاصل (61.44%) و شایع ترین علائم بالینی شامل تب (56.62%)، آرتریت محیطی (21.6%)، ساکروایلیت (11.56%) و اسپلنومگالی (23.37%) بوده است. بیشتر بیماران فرمول شمارش طبیعی داشتند. بیشترین رژیم درمانی تجویزشده، داکسی سیکلین و ریفامپین بوده است و کمترین عود بیماری با رژیم داکسی سیکلین به همراه کوتریماکسازول بوده است.
بحث: با توجه به تنوع علائم بالینی لازم است در هر بیمار تب دار با سیر طول کشیده و یا تب به همراه علائم درگیری ارگان های مختلف، تب مالت در تشخیص افتراقی قرار گیرد.