بررسی نقش گیرنده های گلوکوکورتیکوئیدی ناحیه پشتی هیپوکمپ بر تثبیت حافظه فضایی بلندمدت در رت

شواهد بسیاری نشان می دهند که گلوکوکورتیکوئیدهای ترشح شده از قشر غدد فوق کلیه در طی حالات هیجانی بر ذخیره حافظه اثر می گذارند. وجود گیرنده های گلوکوکورتیکوئید با تراکم بالا در ناحیه پشتی هیپوکمپ احتمال نقش آنها را در ذخیره حافظه در این ناحیه مطرح می سازد. هدف از این تحقیق، بررسی اثر تعدیل فعالیت گیرنده گلوکوکورتیکوئید در ناحیه پشتی هیپوکمپ بر ذخیره حافظه فضایی و تثبیت اطلاعات تازه آموخته شده در مدل یادگیری ماز آبی موریس است. موش های نر نژاد لانگ ایوانز (Long -Evans) با وزن 280 تا320 گرم در این مطالعه استفاده شدند. ابتدا روی ناحیه پشتی هیپوکمپ موش ها به صورت دو طرفه کانول راهنما قرار داده شد. یک هفته بعد، موش با به کارگیری مدل ماز آبی موریس برای یادگیری فضایی، آموزش داده شد. بلافاصله و در زمان های 60 و 120 دقیقه بعد از آموزش، دگزامتازون (1/0 میکروگرم در 6/0 میکرولیتر به ازای هر طرف) به عنوان آگونیست یا RU 38486 (3 نانوگرم در 6/0 میکرولیتر به ازای هر طرف) به عنوان آنتاگونیست گیرنده گلوکوکورتیکوئید به صورت دو طرفه و به طور روزانه به داخل هسته فوق تزریق شد. برای ارزیابی حافظه فضایی از دو ملاک استفاده شد: 1 مدت زمانی که طول می کشید تا حیوان صفحه پلکسی گلاس را پیدا کند (Escape Latency، EL). 2 مسافتی که حیوان برای پیدا کردن صفحه پلکسی گلاس طی می کرد. (Lenght of Distances، LD).
نتایج نشان می دهد که تزریق آگونیست گلوکوکورتیکوئید بلافاصله و تا 60 دقیقه پس از آموزش، به طور قابل توجهی ذخیره حافظه فضایی را افزایش می دهد (01/0p<). برعکس، تزریق آنتاگونیست گلوکوکورتیکوئید به طور معنی دار ذخیره حافظه فضایی را کاهش می دهد (01/0p<). تزریق داروها 120 دقیقه بعد از آموزش اثرمعنی داری بر تثبیت حافظه فضایی نداشت. یافته های فوق نشان می دهد که فعال شدن گیرنده های گلوکوکورتیکوئید ناحیه پشتی هیپوکمپ در رت نقش مهمی در روند تثبیت اطلاعات تازه آموخته شده فضایی حداقل تا 60 دقیقه بعد از آموزش دارند.