بررسی وضعیت رسوب و فرسایش در حوضه های آبریز منتهی به تنگه هرمز

سطح زمین عموما به وسیله خاک و نهشته های سطحی پوشیده شده است. خاک، محیط طبیعی پویائی از ترکیب مواد ریزدانه ای است که گیاهان در آن رویش می یابند و حاوی مواد معدنی و آلی است. امروزه فرسایش خاک یکی از مهم ترین مسائل و مشکلات نواحی است. در این میان دستیازی ها و بهره برداری های روزافزون انسان از محیط طبیعی نیزتاثیر زیادی در تشدید روند تخریب و فرسایش خاک دارد؛ به طوری که گاهی کشاورزان در گستره های وسیعی، سطوح شیبدار را به زیر کشت برده و با شخم زدن در جهت شیب، موجب ایجاد بریدگی های عمودی در دامنه ها شده اند. شخم زدن دامنه ها و احداث شبکه آبیاری در امتداد منحنی های میزان و نیز حفر کانال هادر امتداد شیب دامنه ها موجب فرسایش و از دست رفتن خاک می گردد. در این تحقیق وضعیت فرسایش و تولید رسوب در حوضه های آبریز منتهی به تنگههرمز مورد بررسی قرار می‎گیرد. رودخانه های شور، حسن لنگی، جلابی، میناب، مزابی، گز و حیوی شبکه هیدروگرافی و زهکشی این حوضه ها هستند. در این تحقیق ضمن بررسی های میدانی، اسناد و مدارک مختلفی از جمله نقشه های توپوگرافی، زمین شناسی، منابع و قابلیت اراضی، پوشش گیاهی، آمارهای مختلف مربوط به ایستگاه های هیدرومتری، رسوب سنجی، هواشناسی، باران سنجی، عکس های هوائی وتصاویر ماهواره ای به عنوان ابزار تحقیق مورد استفاده قرار گرفته است. جهت برآورد میزان فرسایش و رسوب در محدوده مطالعاتی، از مدل اصلاح شده پسیاک1 استفاده شده و با بررسی عوامل نه گانه مؤثر در این مدل، میزان تولید رسوب و فرسایش در هریک از حوضه ها، زیرحوضه ها و واحدهای هیدرولوژیک برآورد شده است. بر این اساس میزان فرسایش و رسوب در کل محدوده مطالعاتی به ترتیب برابر با 95/25435 و 48/5458 تن در سال برای هر کیلومتر مربع برآورد شده است.