تاثیر هوموسیستئین بر آسیب قلبی به دنبال ایسکمی در قلب جدا شده رت

هوموسیستئین یک اسید آمینه محتوی سولفور است که افزایش مقدار آن در بدن به عنوان یک عامل خطرزای بیماری های قلبی عروقی شناخته می شود. بیماری افزایش هوموسیستئین خون (هیپرهوموسیستئینمیا) با استرس اکسیداتیو و آسیب عروقی متعاقب آن همراه می باشد؛ اما در مورد تاثیرات قلبی آن در شرایط ایسکمی و خونرسانی مجدد (Reperfusion) اطلاعات کافی در دست نیست. بنابراین پژوهش حاضر بررسی تاثیر هوموسیستئین بر آسیب متعاقب ایسکمی در قلب جدا شده رت انجام شد.
این مطالعه تجربی بر روی 32 رت های نر بالغ صورت گرفت. قلب حیوانات به روش لانگندورف مجزا شد و تحت تغذیه با محلول کربس با فشار ثابت، معیارهای عملکردی آن مورد سنجش قرار گرفت. در گروه کنترل قلب ها سه مرحله تثبیت اولیه و ثبت اطلاعات پایه، ایسکمی کلی با درجه حرارت طبیعی (Global and Normothermic) به مدت 40 دقیقه و تغذیه مجدد به مدت 45 دقیقه را گذراندند. در گروه اول، هوموسیستئین به میزان 5/0 میلی مول در لیتر به مدت 30 دقیقه قبل و 5 دقیقه پس از ایسکمی به محلول زمینه ای اضافه شد. در گروه دوم و سوم نیز به ترتیب 1/0 و 05/0 میلی مول در لیتر هوموسیستئین به مدت 60 دقیقه قبل و 5 دقیقه پس از ایسکمی، به محلول کربس اضافه گردید. بررسی مقادیر معیارهای مختلف قلبی قبل از ایسکمی نسبت به مقدار پایه با استفاده از آزمون مقایسه زوج ها و مقایسه آن بین گروه های مختلف در هر دوره با استفاده از آنالیز واریانس یک طرفه صورت گرفت.
بالاترین غلظت هوموسیستئین به کار رفته (5/0 میلی مول در لیتر) منجر به افزایش معنی دار میزان جریان کرونری قبل از دوره ایسکمی شد. همچنین در دوره تغذیه مجدد، پارامتر عملکردی قلب یا همان (Rate Pressure Product) RPP در گروه تست دوم (566±5955) نسبت به گروه کنترل (765±10818) به شکل معنی داری کاهش نشان داد.
یافته های پژوهش حاضر، نشان دهنده تشدید آسیب قلبی به دنبال ایسکمی در گروهی از رت هاست که هوموسیستئین را با غلظت متوسط و در زمان طولانی دریافت نموده است. این اثر ممکن است به دلیل تشدید استرس اکسیداتیو ناشی از هوموسیستئین در دوره تغذیه مجدد باشد.