نقش پروتئین واکنش گر C در پیش بینی رخدادهای قلبی عروقی: مطالعه ی قند و لیپید تهران

هدف اصلی این مطالعه ارزیابی سودمندی پروتئین واکنش گر C در پیش گویی خطر پیامدهای قلبی عروقی در یک جمعیت شهرنشین ایرانی بود. در یک مطالعه ی موردی شاهدی آشیانه ای (nested) طی 3 سال پیگیری، 207 مورد واقعه ی قلبی عروقی مستند بین شرکت کنندگان بالای 30 سال مطالعه ی قند و لیپید تهران (TLGS) یافته شد. از این گروه، افرادی که در آغاز مطالعه فاقد بیماری قلبی عروقی بودند، به عنوان گروه مورد (126 نفر) و 259 فرد جور شده از نظر سن و جنس که در آغاز و در طول مدت پیگیری فاقد بیماری قلبی- عروقی بودند، به عنوان گروه شاهد در نظر گرفته شدند. در ابتدای مطالعه، عوامل خطرزای متداول قلبی عروقی مورد ارزیابی قرار گرفته وCRP با روش الایزا با حساسیت بالا اندازه گیری شد.
ارتباط متوسطی بین CRP و نمایه ی توده ی بدن (34/0= r)، نسبت دور کمر به دور باسن (22/0= r)، کلسترول تام (24/0=r) و امتیاز خطر فرامینگهام 10ساله (27/0=r) یافته شد (در همه ی موارد 001/0 P<). بعد از تعدیل سازی از نظر سن و جنس، نسبت خطر وقایع قلبی عروقی برای افرادی که در بالاترین چارک توزیع جمعیتی CRP بودند، در مقایسه با پایین ترین چارک 6/2 (فاصله اطمینان 95%= 1/5-4/1 و 006/0 = p) بود. بعد از آنکه علاوه بر عوامل فوق، تعدیل سازی از نظر عوامل خطرزای متداول قلبی عروقی نیز انجام شد، نسبت خطر به مقادیر غیر معنی دار کاهش یافت (8/0، فاصله اطمینان 95% = 9/1- 3/0). اضافه نمودن CRP سطح زیر منحنی های ROC عملکردهای خطر را که بر اساس عوامل خطرزای متداول قلبی عروقی یا امتیاز خطر فرامینگهام ترسیم شده بودند، بهبود نبخشید.
در جمعیت ایرانی وقتی که عوامل خطرزای متداول قلبی عروقی شناخته شده هستند، اندازه گیری CRP، برای پیش گویی کوتاه مدت پیامدهای قلبی عروقی، ارزش اضافه ای ندارد.