لباسی که به قامت فارسی نایستاد

تغییر الفبا و اصلاح زبان، طرحی بود که استعمارگران از تاثیر فراوان آن در بی‌هویت نمودن یک ملت، به خوبی آگاهی داشتند. ادبیات و معماری، نخستین عرصه‌هایی است که استعمارگران در هر نقطه و مکانی از عالم، آنها را مورد هدف قرار داده‌اند. ایران نیز از فهرست مناطق استعماری جدا نبوده است. از همین رو در نخستین سال‌های آغاز استعمار ایران توسط قدرت‌های بزرگ اصلاح زبان و ادبیات فارسی، که سرشار از محتوا و معانی بلند عرفانی و دینی است، توسط منور الفکران و غرب‌زدگان مطرح شده است. در پی تحقق این هدف شوم و تغییر الفبا، فرزندان و نسل‌های پرورش یافته با این نوع از ادبیات توخالی و کلمات ناهمگون، که ترکیبی از «شتر گاو پلنگ» ادبی است، هیچ گاه به فهم و درک فرهنگ و هنر منبعث از وحی و ملیت خود، نایل نمی‌شوند، آن‌گونه که در ترکیه رخ داد و طی یک دهه، مسلمانان آن دیار از فهم متون و معارف دینی به کلی درماندند و حتی معارف و علوم برخاسته از فرهنگ و ملیت‌شان نیز به بوته فراموشی سپرده شد. اکنون نسل باقی مانده از امپراطوری عثمانی که روزگاری بر پهنه عظیم دنیای اسلام در چند قرن حکومت می‌راند، عاری از هرگونه نمادهای دینی و معارف الهی است و در عطش دست‌یابی معارف دینی به سر می‌برد. این طرح  هم اکنون توسط آمریکا و انگلیس در عراق و افغانستان و آسیای میانه به صورت جدی دنبال می‌شود. آنچه در پیش روست، پژوهشی کوتاه است از نخستین پیشنهاد دهنده اصلاح زبان و ادبیات فارسی...