تاثیر کم آبیاری بر کمیت و کیفیت چغندرقند در منطقه میاندوآب

کشاورزی پایدار به منظور تامین نیاز های غذایی بدون استفاده بهینه از منابع آب میسر نخواهد شد. در این میان باتوجه به کمبود منابع آب در کشور، اتخاذ روش های کم آبیاری و افزایش کارآیی مصرف آب با هدف افزایش تولید به ازاء هر واحد آب مصرفی و استفاده بهینه از منابع محدود آب، امری ضروری و اجتناب ناپذیر است. این تحقیق به منظور تعیین اثرات کم آبیاری روی چغندرقند در دشت میاندوآب انجام شد. آزمایش بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی به صورت اسپلیت پلات با سه سطح آبیاری(100، 75 و 50 درصد نیاز آبی) در کرت های فرعی و سه دور آبیاری (7، 10 و 14 روز) درکرت های اصلی با چهار تکرار در سال های 1378 و 1379 اجرا گردید. کم آبیاری موجب کاهش معنی دار عملکرد ریشه و شکر قابل استحصال شد. نرخ این کاهش در شکر قابل استحصال کمتراز عملکرد بود و علت آن تاثیر مثبت کم آبیاری در افزایش درصدقند بود. کم آبیاری تاثیر مثبت روی برخی از صفات کیفی ریشه نشان داد. بیشترین عملکرد ریشه از تیمار D7S100 (دور 7روز و تامین 100درصد نیاز آبی) با 71/67 تن در هکتار و حداقل آن با 7/49درصد کاهش عملکرد از تیمار D14S50 به دست آمد. تاثیر کم آبیاری در کاهش عملکرد در دورهای طولانی تر آبیاری بیشتر از دورهای کوتاه مدت بود. اعمال 50درصد کم آبیاری منجربه کاهش شدید عملکردریشه شد و ضمن عدم پذیرش در بین زارعین، تولید را نیز غیراقتصادی می کند. با درنظر گرفتن کارایی مصرف آب براساس شکر قابل استحصال و پرهیز از سطح آبیاری 50درصد، آبیاری با دور 10 روز و اعمال 25درصد کم آبیاری(D10S75) قابل توصیه است. در این گزینه مقدار مصرف آب نسبت به تیمارD7S100 معادل 29درصد کاهش می یابد. این در حالی است که عملکرد ریشه 23/5درصد و شکر قابل استحصال 6/16درصد کاهش داشته است. نرخ کاهش عملکرد در مقایسه با کاهش مصرف آب به طور قابل ملاحظه ای کمتر بوده و در واقع می توان با آب صرفه جویی شده سطح کشت را افزایش داد.