بررسی اثر میزان مصرف سیگار بر پاسخ به مرحله ی یک درمان های پریودنتال

بیان مساله: گرچه عامل اصلی ایجاد کننده ی پریودنتیت، پلاک میکروبی است، ولی عواملی گوناگون در آماده ساختن فرد برای ابتلا و نیز، پیشرفت این بیماری موثر هستند، که نمونه ای از آنها، استعمال دخانیات است که این عامل هر روز بیشتر مورد توجه پژوهشگران قرار می گیرد.
هدف از این پژوهش بررسی اثر میزان مصرف سیگار بر پاسخ به مرحله ی یک درمان های پریودنتال بود.
مواد و در این بررسی مداخله ای و مقطعی شمار 30 نفر (26مرد و4زن) 31 تا 60ساله با میانگین سنی 11±48، که به پریودنتیس متوسط مزمن عمومی (Generalized moderate chronic periodontitis) دچار بودند، با توجه به سیگاری یا غیرسیگاری بودن و میزان مصرف سیگار در سه گروه ده تایی شامل: گروه های مصرف کم سیگار، مصرف زیاد سیگار و غیرسیگاری جا گرفتند. افراد سیگاری بیشتر از دو سال پیشینه ی مصرف سیگار داشتند. پس از مرحله ی نخست درمان متغیرهای پریودنتال چون، عمق پروبینگ بالینی (CPD)، سطح چسبندگی کلینیکی (CAL) و خونریزی در هنگام پروبینگ (BOP) در مقاطع زمانی پیش و هشت هفته پس از تکمیل مرحله ی یک درمان، اندازه گیری و نتایج سه گروه با استفاده از آزمون های ویلکاکسون و کروسکال- والیس واکاوی و مقایسه شدند.
پیش از درمان، بجز خونریزی در هنگام پروبینگ (BOP) اختلافی معنادار در دیگر متغیرها وجود نداشت. هشت هفته پس از کامل شدن مرحله ی نخست، متغیرهای عمق پروبینگ کلینیکی (CPD)، سطح چسبندگی کلینیکی (CAL) و خونریزی در هنگام پروبینگ در هر سه گروه به گونه ای معنادار کاهش یافت، ولی در مقایسه ی میان سه گروه تنها اختلاف عمق پروبینگ کلینیکی و سطح چسبندگی کلینیکی میان دو گروه غیرسیگاری و مصرف زیاد معنادار بود (05/0 p).
این بررسی نشان داد، که سیگار کشیدن به شمار زیاد می تواند بر نتیجه ی مرحله ی یکم درمان های پریودنتال اثر گذاشته و باعث کاهش پاسخ به درمان شود. اثر سیگار با افزایش شمار مصرف آن، یعنی با استعمال برابر یا بیشتر از 20 نخ سیگار در روز، بیشتر می شود.