اثر روش های گوناگون قرار گیری و کیورینگ بر ریزسختی کامپوزیت در ترمیم های کلاس یک

بیان مساله: پلی مریزاسیون کامپازیت های نوری از سطح آغاز می شود و میزان آن از سطح به عمق کاهش می یابد. این اختلاف در سختی، به عواملی چند، مانند تابش و فاصله ی منبع نور از سطح رزین مربوط است.

هدف از این بررسی، مقایسه ی چهار روش گوناگون قرار دادن کامپازیت در حفره و دو روش گوناگون نوردهی بر اندازه ی ریزسختی کامپوزیت در ترمیم کلاس یک دندان های پشتی بود.
مواد و

در این بررسی موازی مداخله گرانه از 40 دندان پره مولر استفاده شد. حفره های کلاس یک به ابعاد 4×4×4 میلی متر در دندان ها فراهم گردید و پس از اچینگ و استفاده از دنتین ادهزیو Excite نمونه ها به چهار گروه 10تایی بخش شدند: گروه 1) روش پر کردن حفره به روش توده ای یکجا، گروه 2) روش لایه لایه ی افقی با نوردهی اکلوزال، گروه 3) روش لایه لایه ی افقی همراه با نوردهی از سه جهت و گروه 4) روش لایه لایه ی مورب با نوردهی از سه جهت. برای ترمیم حفره ها از کامپازیت نوری Z100 استفاده شد. نمونه ها از بخش میانه برش باکولینگوالی داده شد و جهت آزمون ویکرز آماده شد. سختی سنجی در فاصله های 0، 5/1، 5/2 و 5/3 میلی متر انجام شد. یافته ها به وسیله ی آزمون ANOVA و دانکن (Duncan) مقایسه شدند (05/0==).

میانگین سختی در گروه های 1 و 2، نسبت به گروه های 3 و 4 اختلافی چشمگیر نشان داد (05/0p<). در همه ی گروه ها بیشترین میزان سختی در لایه ی دوم (زیر سطحی) مشاهده شد (05/0p<) بجز گروه 2، که سختی در همه ی ضخامت ها یکسان بود (05/0p<).

برپایه ی نتایج این بررسی برای رسیدن به حداکثر سختی کامپازیت رزین ها در حفره های کلاس یک، قرار دادن کامپازیت ها به روش لایه لایه ی مورب یا افقی، ولی با سه جهت نوردهی باکالی، لینگوالی و اکلوزالی، مناسب ترین راه است.