بررسی موانع انجام پژوهش از دیدگاه پرستاران و ماماهای شاغل در بیمارستان های شهرکرد در سال 84-1383

از قدیم الایام اهمیت تحقیق در حرفه پرستاری و مامایی به عنوان یک ضرورت اولیه برای پیشرفت حرفه ای شناخته شده است. تحقیقات از طریق ارائه راه حل و ایجاد بصیرت لازم، کار بالینی و مسائل مرتبط با آن را تحت تاثیر قرار می دهد و بستر مناسبی را برای مراقبت های دقیق و مطمئن برای مددجویان فراهم می کند. از آنجا که تعداد معدودی از پرستاران بالینی در زمینه حرفه ای خود تحقیق انجام می دهند، این تحقیق با هدف تعیین موانع انجام پژوهش از دیدگاه پرستاران و ماماهای شاغل در بیمارستان های شهرکرد انجام گردید. در این بررسی توصیفی- تحلیلی که به شکل مقطعی در سال 1383 انجام گردید. حجم نمونه مورد مطالعه 300 نفر از پرستاران و ماماهای بیمارستان های شهرکرد بود. روش نمونه گیری به صورت سرشماری بوده و برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه ای استفاده شد که با استفاده از منابع معتبر علمی تهیه و براساس مقیاس لیکرت تنظیم شده بود. (پس از جمع آوری اطلاعات با استفاده از نرم افزار SPSS و با استفاده از آزمون های آماری همبستگی پیرسون و آزمون t مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت). یافته های پژوهش: از بین 300 پرسشنامه توزیع شده 238 پرسشنامه (9/73درصد) عودت داده شد. مهمترین موانع انجام پژوهش به ترتیب شامل: کمبود وقت و مشغله زیاد، کمبود امکانات و تجهیزات، در دسترس نبودن مشاورجهت راهنمایی، نداشتن انگیزه کافی جهت انجام پژوهش، عدم تسلط به زبان انگلیسی و نداشتن امتیاز کافی جهت انجام پژوهش بود و کمترین موانع شامل: بی علاقگی به امر پژوهش، مفید نبودن پژوهش برای بیمار و محدودیت های اخلاقی بود. در این پژوهش میانگین نمره موانع سازمانی بیشتر از میانگین نمره موانع فردی بود.
نتیجه گیری نهایی: نتیجه این تحقیق، لزوم از بین بردن موانع از طرف مسئولان بیمارستان ها و معاونت پژوهشی دانشگاه ها را می طلبد. همچنین لازم است ترتیبی اتخاذ گردد تا در دوران تحصیل و پس از آن روش تحقیق آموزش داده شده و انجام پژوهش نقش موثری در ارتقاء شغلی پرستاران و ماماها داشته باشد.