مقایسه اثر بخشی قطره میتومایسین- سی 0.01 درصد با قطره دگزامتازون فسفات 0.1 درصد در درمان کراتوکونژنکتیویت بهاره مقاوم به درمان

تعیین و مقایسه اثرات مفید و عوارض مصرف موضعی میتومایسین- سی 0.01 درصد و قطره دگزامتازون فسفات 0.1 درصد در بیماران مبتلا به کراتوکونژنکتیویت بهاره (VKC) مقاوم به درمان می باشد.
روش پژوهش: مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی شده دوسوکور بر روی 54 بیمار مبتلا به VKC مقاوم به درمان انجام شد که به طور تصادفی به دو گروه میتومایسین- سی (27 نفر) و گروه دگزامتازون فسفات (27 نفر) تقسیم شدند.
قطره میتومایسین 0.01 درصد و قطره دگزامتازون فسفات 0.1 درصد، 4 بار در روز به مدت 20 روز تجویز شدند. شکایات بیماران شامل احساس جسم خارجی، اشک ریزش، نور گریزی (فوتوفوبی)، خارش، ترشحات مخاطی و نشانه ها شامل پرخونی ملتحمه، پاپی های بزرگ ملتحمه ای، ادم لیمبوسی و نقاط ترانتاس (Trantas dots)، در ابتدا و انتهای دوره درمانی ثبت و مقایسه شدند.
در انتهای دوره درمانی، شکایات و نشانه های بیماری به طور واضحی در گروه میتومایسین کم تر بود؛ به طوری که دو بیمار (7.4 درصد) در گروه میتومایسین و 26 بیمار (96.3 درصد) در گروه دگزامتازون، در پایان دوره درمان، نیاز به درمان دارویی دیگری داشتند (P=0.000).
استفاده کوتاه مدت از میتومایسین- سی موضعی می تواند در موارد VKC مقاوم به درمان موثر باشد.