انسان در برابر تصویر خویش

در جوامع آفریقای غربی، رابطه ای تنگاتنگ میان دنیای زندگان و دنیای نیاکانی وجود دارد که از طریق روابط مناسکی بی شماری تامین می شود. این رابطه به زندگان امکان می دهد که بتوانند گذار به دنیای دیگر را از جمله از خلال گروهی از ابزارهای تجسمی و آنچه برای ما «هنری» تعریف می شود، درک کرده و بپذیرند. مجسمه هایی که در محرابهای مقدس گذارده می شدند و نیاکان را نمایندگی می کردند، برخی از این ابزار بودند که امروزه پرتره های عکاسی شده از افراد جایگزین آنها شده اند. تصویر انسان در این مجسمه ها و اکنون در این پرتره ها به نوعی رابطه ای است با یک «جفت» مقدس که بنا بر باور این مردمان، در این جهان انسان را تا هنگام مرگ همراهی می کند و پس از مرگ و مدتی جدایی، بار دیگر به او می پیوندد. در این زمان است که می توان گفت فرد از جهان زندگان به جهان مردگان راه یافته و به یک نیا، بدل شده است. در این نوشتار نویسنده این موقعیت را با ذکر مصادیق آن در آفریقای غربی تشریح کرده و آن را از در یک بیان تجسمی یعنی محسمه سازی و عکاسی مورد تحلیل قرار می دهد.