بررسی میزان پایداری گادولینیوم هماتوپورفیرین به عنوان عامل کنتراست تصاویر رزونانس مغناطیسی در موش

ظهور سرطان پس از پیشرفت ضایعه دار در بدن نمایان می شود و در مراحل اولیه رشد آن، ضایعه قابل تشخیصی که در نگاره های عادی قابل مشاهده باشد، وجود ندارد. روش تشخیصی نگاره برداری رزونانس مغناطیسی((MRI، تشخیص افتراقی سرطان در حد سلولی را امکان پذیر می سازد. در برخی موارد همچون آشکارسازی متاستازهای غدد لنفاوی، MRIمعمولی نیز ضعیف است، در نتیجه لزوم استفاده از عوامل کنتراست نیز مورد توجه است. پایداری عامل کنتراست از عوامل مهم در استفاده از آنها به حساب می آید. در این تحقیق میزان پایداری عامل کنتراست گادولینیوم هماتوپورفیرین(Gd-H)در موش بررسی شده است.
به عضله پای چپ 20 موش سلول های سرطان کولون (HT-29/219) تزریق شد. حدود 3 تا 5 هفته پس از تزریق که قطر توده سرطانی عضله چپ موش ها به 5-3 میلی متر رسید، به موش ها عامل کنتراست Gd-Hتزریق شد.3، 7 و 24 ساعت پس از تزریق عامل کنتراست، موش ها ذبح شده و توده سرطانی و ارگان های حیاتی تشریح شد و سپس توسط روش هضم اسیدی به محلول تبدیل و برایNMR واسپکتروفتومتر به ترتیب جهت تعیین زمان آسایش و غلظت گادولینیوم باند شده با بافت های سرطانی سانتریفوژ و تصفیه گردید.
در کبد و کلیه کمترین زمان آسایش به ترتیب مربوط به گروه های 24و72 ساعت پس از تزریق می شد. بیشترین شدت سیگنال ها در هر دو ارگان کبد و کلیه مربوط به 24 ساعت است. در مورد توده سرطانی بیشترین غلظت گادولینیوم مربوط به 24 ساعت پس از تزریق است.
غلظت بیشتر گادولینیوم در ارگان ها منجر به کاهش زمان آسایش و افزایش شدت سیگنال می شود. تفاوت در کمترین زمان آسایش که در مورد کبد 24 ساعت و کلیه 72 ساعت است، نشان می دهد که تجمع در کبد در 24 ساعت است و بعد از آن فرایند دفع کلیوی اتفاق می افتد و پس از 72 ساعت بیشترین تجمع گادولینیوم به دست می آید. در نتیجه از لحاظ پایداری عامل Gd-H در موش پس از 72 ساعت دفع می شود.