ارزیابی نقش دگزامتازون در کاهش درد حاد و مزمن و مقایسه آن با استرس در مدل تست فرمالین در موش سوری

مطالعات اندکی نشان داده اند که استرس و گلوکوکورتیکوییدها در کنترل درد دخالت دارند. هدف این پژوهش بررسی اثر استرس حاد و دگزامتازون(به عنوان یک آگونیست گیرنده گلوکوکورتیکوییدها) بر درد حاد و مزمن(در مدل آزمون فرمالین) در موش سوری بوده است. در این مطالعه، موش های نر سوری نژاد آلبینو(60 سر در 6 گروه 10 تایی) با وزن 25 تا 30 گرم مورد استفاده قرار گرفتند. دگزامتازون به میزان 5/0، 1 و 2 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن یا هم حجم آن حامل به صورت زیر جلدی، 30 دقیقه قبل از آزمون فرمالین به تمام موش ها تزریق شد. برای ایجاد استرس از شنا در آب سرد(18 تا 22 درجه سانتی گراد) به مدت 1 دقیقه استفاده گردید. حیوانات 3 دقیقه بعد از ایجاد استرس در گروه دریافت کننده استرس به تنهایی و 30 دقیقه بعد از تزریق دگزامتازون در گروهی که دگزامتازون و استرس دریافت کرده بودند، با آزمون فرمالین مورد بررسی قرار گرفتند. شاخص های ارزیابی درد در آزمون فرمالین شامل مدت زمان لیسیدن اندام و بالا نگه داشتن آن ها طی مراحل حاد(5 دقیقه اول) و مزمن(15 تا 40 دقیقه) بعد از تزریق فرمالین(25 میکرولیتر از محلول 5%) در کف پای حیوان بود. نتایج نشان داد که در گروه های دریافت کننده استرس آب سرد و دگزامتازون(5/0 و 1 میلی گرم)، زمان پاسخ دهی حیوانات به محرک های دردزا نسبت به درد حاد و مزمن در مدل فوق(آزمون فرمالین) به طور معنی داری کاهش یافته بود(01/0P<). هم چنین اثرات استرس به تنهایی نسبت به دگزامتازون بیش تر بود(01/0P<). یافته های فوق نشان می دهد که استرس و فعال شدن گیرنده های گلوکوکورتیکوییدی سبب کاهش درد حاد و مزمن(افزایش بی دردی) به دنبال تزریق فرمالین می شوند. پی بردن به مکانیسم های کاهش درد توسط استرس و گلوکوکورتیکوییدها نیاز به مطالعات بیش تری در این زمینه دارد.