اثر آنتی اکسیدانی فلفل سیاه بر اکسیداسیون دیواره سلول های کبدی، LDL و قندی شدن غیرآنزیمی هموگلوبین

رادیکال های آزاد به خصوص گونه های اکسیژن فعال با ایجاد آسیب به بیومولکول هایی همچون DNA، پروتئین ها، آنزیم ها و یا چربی های غشایی می توانند اختلالاتی را ایجاد کنند. پراکسیداسیون لیپیدها در ذره LDL و دیواره سلو ل های کبدی در تشکیل آترواسکلروز و بیماری کبدی و همچنین قندی شدن غیرآنزیمی پروتئین ها در وخیم شدن اوضاع دیابت نقش دارند. عدم تعادل سیستم آنتی اکسیدانی و اکسیدانی می تواند باعث بروز اثرات مخرب رادیکال های آزاد در طولانی مدت گردد. در این مطالعه اثرات آنتی اکسیدانی یکی از چاشنی های غذایی به نام فلفل سیاه بر واکنش های ذکر شده، بررسی گردید.
ابتدا عصاره فلفل سیاه تهیه و شناسایی گردید. هپاتوسیت های موش تهیه و در مجاورت ترشیوبوتیل هیدروپرکساید mμ 5/1 قرار گرفت و میزان مالون دی آلدئید حاصل از پراکسیداسیون لیپیدی در حضور و غیاب عصاره و میزان آنزیم آسپارتات آمینوترانسفراز (AST) آزاد شده ناشی از پراکسیداسیون لیپیدهای غشایی اندازه گیری شد. تغییرات گلیکوزیلاسیون هموگلوبین و اکسیداسیون LDL نیز در حضور و غیاب عصاره فلفل بررسی و میزان درصد مهار اکسیداسیون نسبت به کنترل محاسبه گردید.
نتایج این مطالعه نشان داد که فلفل سیاه در غلظت μg/ml 10، میزان مالون دی آلدئید را 78/17%، رهاسازی AST از سلول های کبدی را 3/33% و میزان قندی شدن هموگلوبین را در غلظت μg / ml 25/0 به میزان 35/17% مهار می کند. اثر فلفل سیاه بر مهار اکسیداسیون LDL در غلظت μg / ml 1 بسیار چشمگیر بود.
این مطالعه نشان داد که فلفل سیاه در غلظت های به کار برده شده از خاصیت آنتی اکسیدانی بالایی برخوردار است و احتمالا می توان از آن به عنوان آنتی اکسیدان و مکمل غذایی برای بیماران دیابتیک، کبدی و افراد مستعد به آترواسکلروز استفاده نمود.