مقایسه سه روش وینینگ بیماران تحت تهویه مکانیکی

با توجه به اهمیت جدا کردن به موقع بیماران تحت تهویه مکانیکی از ونتیلاتور روش های SIMV و T-Piece و PSV جهت پروسه جداسازی (Weaning) در اولین فرصت مناسب که همراه با انتوباسیون مجدد بیمار نباشد مورد توجه قرار گرفت. این تحقیق بر روی بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان های امام حسین، طالقانی و لقمان تهران بین سال های 81-1379 صورت گرفت.
پژوهش به صورت تجربی، تصادفی و مولتی سنتر روی 89 بیمار تحت تهویه مکانیکی صورت گرفت. ابتدا 75 بیمار که ضوابط وینینگ را پیدا نمودند به صورت تصادفی به سه گروه 25 تایی تقسیم و به کمک روش های SIMV و T-Piece و PSV از دستگاه تهویه مصنوعی جدا گردیدند. 14 بیمار دیگر هم که در زمان مطالعه خارج از برنامه ریزی درمانی خود را اکستیوب کرده بودند در گروه چهارم (Selfextubation) قرار گرفتند. کلیه بیماران تحت رژیم تغذیه ای یکسان قرار داشتند و پراکندگی بیماری های همراه COPD، ایسکمیک قلبی، پرفشاری خون، بین گروه ها مورد توجه قرار گرفت. انتوباسیون مجدد (Reintubation) به صورت لزوم انجام انتوباسیون مجدد و از سرگیری تهویه مکانیکی تا 72 ساعت پس از انجام اکستوباسیون و Out come با مرخص شدن یا فوت در بخش ICU در نظر گرفته شد. بعد از جمع آوری یافته ا با کمک نرم افزار SPSS و با آزمون آماری ANOVA مورد قضاوت قرار گرفت.
PSV کمترین میزان موارد انتوباسیون مجدد را در مقایسه با دو روش دیگر دارد (P=0.008) و هر چه طول تهویه مکانیکی کمتر باشد میزان فراوانی انتوباسیون مجدد کاهش می یابد (P <0.0001). وقوع انتوباسیون مجدد باعث افزایش طول مدت بستری و افزایش مرگ و میر در ICU می شود (P <0.0001) ولی روش های متفاوت وینینگ بطور مستقل تاثیری روی Out come بیماران ندارد.
نتیجه گیری و توصیه ها: تنظیم پروتکلی واحد جهت انجام شروع به موقع پروسه وینینگ بیماران تحت تهویه مکانیکی در بخش های ICU و استفاده از متد PSV به عنوان روش ارجح در مقایسه با T-Piece و SIMV توصیه می شود.