بررسی اثر مورفین بر تعداد سلول های اسیدوفیل لوب قدامی هیپوفیز موش صحرایی نر

تاثیر مورفین بر فعالیت ترشحی هیپوفیز با واسطه گیرنده های اوپیوئیدی میو تقریبا موضوعی شناخته شده می باشد و گزارشاتی نیز مبنی بر اثر مورفین بر تکثیر سلولی وجود دارد. در تحقیق حاضر برای اولین بار اثر مورفین بر تکثیر سلول های اسیدوفیل آدنوهیپوفیز موش صحرایی نر مورد بررسی قرار گرفت.
این مطالعه بر روی 14 موش صحرایی نر بالغ نژاد Wistar در دو گروه وابسته و غیروابسته به مورفین انجام گرفت. حیوانات در گروه وابسته به مورفین با مصرف 21 روز مورفین (خوراکی و از طریق آب آشامیدنی) معتاد شدند. پس از کنترل علائم سندرم ترک اعتیاد، از حیوانات خون گیری به عمل آمد و با استفاده از روش Elisa مقدار پرولاکتین در دو گروه اندازه گیری شد. در مرحله بعد و پس از بی هوش کردن موش ها و انجام تزریق داخل قلبی سرم فیزیولوژی و فیکساتور، هیپوفیز خارج شده و در فرمالین 10% ثابت شد. تعداد سلول های لاکتوتروپ و سوماتوتروپ در دو گروه وابسته و غیروابسته به مورفین با استفاده از روش ایمونوهیستوشیمی مورد مقایسه و تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
میانگین تولید پرولاکتین در گروه وابسته به مورفین افزایش معنی داری نسبت به گروه غیروابسته به مورفین نشان داد. نتایج به دست آمده حاکی از افزایش معنی دار میانگین نسبت درصد سلول های لاکتوتروف به مجموع سلول های اسیدوفیل و کاهش معنی دار میانگین نسبت درصد سلول های سوماتوتروپ به مجموع سلول های اسیدوفیل در گروه وابسته به مورفین نسبت به گروه غیروابسته به مورفین می باشد.
وابستگی به مورفین می تواند منجر به افزایش نسبت درصد سلول های ماموتروپ و سطح سرمی پرولاکتین و کاهش نسبت درصد سلول های سوماتوتروپ شود.