تبیین واژگان و معرفی

باور بهbelief inدر معرفت شناسی، بطور سنتی وقتی مسئله باور مطرح می شود نخست شکل گزاره ای آن در ذهن می آید: من باور دارم که خدا موجود است، یا من باور دارم به اینکه تحصیل علم بهتر از ثروت اندوزی است. اما همه باورهای آدمی از سنخ باور گزاره ای نیست، بطور مثال ممکن است علی به احمد باور داشته باشد، یا شخصی به اقتصاد آزاد باور داشته باشد. در معرفت شناسی این مسئله مطرح می شود که آیا، مثلا، باور به خدا با باور به اینکه خدا موجود است تفاوت دارد یا نه. گاهی تصور می شود که همه باورها، به باور گزاره ای، یعنی به باور به اینکه، تحویل پذیراند به نحوی که باور به خدا در حکم مثلا باور به این است که خدا موجود است.
توماس آکویناس بر آن بود که باور به خدا صرفا به معنای باور به صدق پاره ای حقایق است: باور به اینکه خدا موجود است، اینکه خدا خیر مطلق و نیکوکار است و غیره. اما بعضی از فیلسوفان، مانند جان هیک، عقیده دارند که باور - به نگرش متفاوتی است، یعنی نگرشی است که اساسا شامل عنصر اعتماد است. بطور کلی، به نظر او باور - به شامل ترکیبی از باور - به اینکه به همراه یک نگرش بیشتر است. بنابراین، نمی توان آن را به باور - به اینکه تحویل داد.