آسیب شناسی برنامه های آموزش مداوم در جامعه پزشکی ایران

آموزش مداوم به منظور ارائه دانش در حال گسترش، فنون جدید و جهت دهی نوین برای تمام مراقبین بهداشتی حیاتی است اما برای بهبود نحوه انجام و اثر بخش بودن آن تلاش های فراوانی مورد نیاز است. این مطالعه با هدف بررسی وضعیت آموزش مداوم جامعه پزشکی ایران بر اساس مرور مطالعات انجام شده در این زمینه صورت گرفت.
در این مطالعه مروری نظام دار کلیه منابع و مطالعات انجام شده در دسترس مورد بررسی قرار گرفت. عموما مقالات چاپ شده یکی از سه محور 1) عوامل انگیزشی، 2) عوامل مرتبط با نیازسنجی و اولویت های آموزشی و 3) عوامل مربوط به محتوی و روش اجرا را شامل بود.
براساس نتایج مطالعات مرور شده، از دیدگاه شرکت کنندگان، آموختن تازه های علمی، اولین انتخاب و کسب امتیاز لازم در مرتبه بعدی قرار داشت، اکثر آنها معتقد به حذف امتیاز بازآموزی و ارائه مباحث بر اساس نیازهای شغلی بودند. بعضی از کارشناسان آموزش مداوم اذعان داشتند که نیازسنجی علمی جهت این برنامه ها صورت نمی گیرد. نتایج چندین مطالعه نیز نشان داد که روش غالب تدریس در برنامه های آموزش مداوم سخنرانی است.
علی رغم نقاط مثبت قانون، در مجموع مشمولین برنامه، نحوه اجرای آن را در سطح متوسط ارزیابی کردند. لذا پیشنهاد می شود ضمن به کارگیری صحیح قوانین و دستورالعمل های اجرایی، به منظور افزایش اثربخشی این برنامه ها، نیازسنجی مستمر و دوره ای، انجام ارزشیابی های مجدد از طریق اهرم هایی نظیر تمدید مدرک و مجوز، توسعه روش های آموزش الکترونیکی، تربیت مدرسین زبده و اندازه گیری اثربخشی برنامه ها از طریق بررسی شاخص های بهداشتی و... انجام گیرد.