علل، درمان و پیامد تشنج در بیماران مسموم با داروها و سموم تشنج زا: مطالعه در 66 بیمار

تشنج از مهمترین علایم مسمومیت ها می باشد. با توجه به تفاوت در میزان دسترسی افراد به سموم و مواد در مناطق مختلف، مقدار ماده موثره داروهای ساخت کارخانجات مختلف و نیز عدم کنترل در خرید و فروش مواد خطرناک مثل سموم کشاورزی، در این مطالعه به بررسی علل، درمان و پیامد تشنج در بیماران مسموم با مواد تشنج زا پرداخته شد.

مطالعه توصیفی بر روی 2220پرونده بیمار مسموم با سموم تشنج زا در سال های 82-1380 بستری در بخش مسمومین بیمارستان نور انجام و موارد منجر به تشنج مشخص گردید. اطلاعات شامل سن، جنس، نوع ماده مصرف شده، نوع تشنج تونیک کلونیک ژنرالیزه (ایزوله یا پایدار)، داروی کنترل کننده تشنج و پیامد مسمومیت در پرسشنامه ثبت و با آزمون های 2 واریانس یک طرفه آنالیز گردید.

از میان 63 بیمار مسموم دارای تشنج، 33 نفر مرد و 30 مورد زن بودند. اکثریت بیماران مسموم دچار تشنج در گروه سنی 40-15 سال قرار داشتند (28 بیمار). شایع ترین مسمومیت های ایجادکننده تشنج مسمومیت با داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای (7/39%) سموم ارگانوفسفره (5/17%)، کاربامازپین (9/7%) و سموم ارگانوکلره (3/6%) بودند، اما از نظر میزان تشنج زایی این مواد، بیشترین میزان تشنج پایدار در مسمومین با سموم ارگانوکلره (25%)، ارگانو فسفره (75/18%)، TCA (75/18%)، و کاربامازپین (5/12%)، مشاهده گردید. با افزایش سن، تشنج کاهش پیدا می کرد. نوع تشنج با نوع ماده ارتباط داشت. بهترین داروی کنترل کننده تشنجات میدازولام (25%) بود. مرگ و میر در شش بیمار با و یا بدون عارضه کلیوی مشاهده گردید.

تفاوت در نوع مسمومیت ها می تواند به دلیل تفاوت در دسترسی باشد. میدازولام با عوارض کمتر و عدم داشتن منع مصرف در مسمومیت ها انتخاب مناسبی جهت کنترل تشنج پایدار است.