هابرماس و پروزه ناتمام مدرنیته

مدرنیته غالبا به صورت نقطه اوج عقلانیت غربی تعریف شده است که با رد از پیش- تعیین شدگی نظام سیاسی- اجتماعی دنیای سنتی خود را به صورت جایگاه ظهور عقل و عمل مستقل انسانی که از اقتدارهای سنتی رها شده است، به شکل نظمی نوین در تاریخ جلوه گر می سازد. در این چارچوب، عقلانی سازی روابط انسانی و عالم ویژگی منحصر به فرد مدرنیته به حساب می آید. در تعریف غالب از مدرنیته عقلانیت ضرورتا منوط به خواست حقیقت و عینی کردن آزادی در محیطی انسانی نمی باشد.
هابرماس با ارزیابی مجدد از توصیف و نقش خرد در برپایی زندگی مدرن، با نگاهی آسیب شناسانه، سعی در تعریفی دیگرگونه، اما نه متضاد، از مدرنیته دارد. با پروژه ای دیدن مدرنیته، هابرماس آن را محصول ارتباط بین الاذهانی انسان هایی می داند که به یک متن فرهنگی- تاریخی مشترک، اما خاص، متعلق می باشند. در این تعریف مدرنیته پروژه ای است هدفمند که در جهت احیای بنیادین ارزش های جدید به سازماندهی ارتباطات انسانی می پردازد. اما بنیان عقلانی این پروژه بیش از آنکه به فعالیت های خرد معطوف به هدف فرد مستقل از دیگران منوط باشد، از ارتباط تفاهمی و بین الاذهانی افراد مشارکت کننده در یک زندگی جمعی که از زیست جهانی مشترک برخوردار هستند، منتج می شود.
هابرماس معتقد است با تغییر در تعریف جایگاه خرد در عصر مدرن، تغییری پارادایمی در تعریف مدرنیته ایجاد نموده است. فهم این تغییر مفهومی هدف مطالعه حاضر می باشد.