تاثیر فاکتورهای مهار کننده لوکمیایی و فاکتور رشد اپیدرمی بر میزان تکامل پیش لانه گزینی جنین در شرایط آزمایشگاهی

بررسی اثرات فاکتور مهارکننده لوکمیایی بر میزان تکامل جنین پیش لانه گزینی جنین در شرایط آزمایشگاه موش های ماده نژاد NMRI، به ترتیب با تزریق 10 واحد هورمون PMSG و 48 ساعت بعد 10 واحد هورمون hCG تحریک تخمک گذاری شدند. سپس موش های ماده ای که جفت گیری کرده بودند، 46 ساعت پس از تزریق hCG کشته شده و جنین های دو سلولی از لوله رحمی آنها جمع آوری شدند. جنین های جمع آوری شده به صورت تصادفی به چهار گروه تقسیم شدند که یکی از گروه ها به عنوان کنترل بود. در این گروه جنین ها در محیط کشت HTF کشت داده شدند و سه گروه دیگر گروه های تیماری بودند که در آنها محیط کشت HTF به اضافه (Leukemia Inhibitory Factor) LIFF یا E(Epidermal Growth Factor) EGFF یا LIF+EGF بود. جنین ها پس از تقسیم در تمامی گروه ها به مدت 72 ساعت در یک انکوباتور در دمای 37 درجه سانتی گراد و میزان 5درصد گاز CO2 و رطوبت 90درصد کشت داده شدند و چگونگی تکامل آنها از نظر ظاهری در 24، 36، 48، 60 و 72 ساعت بعد بررسی شد. سپس در انتهای کشت میزان آپوپتوز در سلول ها با روش TUNEL مورد ارزیابی قرار گرفت.
گروه های تیماری LIF و LIF+EGF در مقایسه با گروه دیگر، افزایش معنی داری را در درصد بلاستوسیست های تشکیل شده 36 ساعت پس از کشت نشان دادند (05/0>p).
همچنین گروه های فوق از نظر میزان خارج شده از زونا و میانگین تعداد کل سلول ها افزایش معنی داری را نسبت به گروه های دیگر نشان دادند (05/0>p). از نظر میزان آپوپتوزیس تفاوت معنی داری بین گروه ها مشاهده نشد.
نتایج مطالعه حاضر نشان دهنده اثرات مفید LIF و EGF میزان تشکیل بلاستوسیست خروج بلاستوسیست ها از زونا افزایش تعداد سلول های آنها به هنگام کشت در آزمایشگاه است.