بررسی ویژگی های جمعیت شناختی و ارزیابی وضعیت روانی اقدام کنندگان به خودکشی (تبریز، 1380)

خودکشی همگام با تاریخ بشری اتفاق افتاده است و یکی از مهم ترین اورژانس های روانپزشکی می باشد. همه گیرشناسی خودکشی نقش مهمی در مشخص کردن سلامت روان افراد جامعه دارد. مطالعه حاضر به منظور تعیین خصوصیات جمعیت شناختی و ارزیابی وضعیت روانی افراد اقدام کننده به خودکشی در تبریز در سال 1380 انجام شده است.
این مطالعه یک طرح توصیفی– مقطعی است که در اجرای آن 301 بیمار (170 زن و 131مرد) که به مراکز بیمارستانی عمومی (سینا و امام خمینی(ره)) تبریز به دلیل اقدام به خودکشی ارجاع شده بودند، به روش نمونه گیری آسان انتخاب شدند و با استفاده از پرسشنامه مشخصات جمعیت شناختی، مصاحبه بالینی ساختار یافته و قضاوت روانپزشکی مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج نشان دهنده این است که بالاترین میزان اقدام به خودکشی در هر دو جنس در سنین 26-17 سال بوده است. 4/80 درصد افراد اختلالات روانپزشکی داشتند. شایع ترین اختلالات شامل اختلال افسردگی و اختلال انطباق با تابلوی افسردگی بود. شایع ترین روش های اقدام به خودکشی در هر دو جنس مصرف بیش از حد دارو (1/71%) و مسمومیت با مواد سمی (60/20%) بود. بالاترین میزان اقدام به خودکشی در افراد مجرد، زنان خانه دار، افراد بیکار و افراد با تحصیلات مقطع تحصیلی راهنمایی بوده است. بحث: به نظر می رسد وجود اختلالات روانی و یا سابقه آن ها شاخص های خطر با همبستگی مثبت برای خودکشی باشند و افراد اقدام کننده به خودکشی نسبتا جوان هستند.