پوچی

نیگل، در این مقاله، در عین این که معتقد است که تاکنون تبیین قوی ای برای پوچی و بی معنایی زندگی عرضه نشده است، قبول دارد که بسیاری از انسان ها احساس پوچی و بی معنایی در زندگی دارند و خودش را نیز در زمره همین انسان ها محسوب می دارد و در صدد برمی آید که راه موجه و معقول مواجهه با این احساس را نشان دهد، و سرانجام این راه را همان رندی و با طنز و طیبت مواجه شدن با جهان و زندگی می داند. در عین این که در بعضی از مقالات دیگر این شماره به بعضی از مضامین این نوشته به دیده نقد نگریسته شده است، با این همه، امید می بریم که نقدی اختصاصی بر کل مقاله، در شماره آینده به چاپ بسپریم. غالب مردم گهگاه احساس می کنند که زندگی پوچ و عبث است، و برخی به صورتی قوی و دایمی چنین احساسی دارند. ولی معمولا دلایلی که برای دفاع از این اعتقاد عرضه می دارند به وضوح ناکافی است: آن ها نمی توانند واقعا تبیین کنند که چرا زندگی پوچ و عبث است. پس چرا به صورتی طبیعی این احساس را بیان می کنند که زندگی چنین است؟