قلمرو فلسفه

نویسنده این مقاله بر این عقیده است که، تا در قلمرو فلسفه، یعنی در قلمرو کوشش برای تفکر واضح و جامع درباره ماهیت جهان و مبادی رفتار آدمی، گام می زنیم (پیش فرض های اسطوره ای و دینی را در کار نمی آوریم)، انسان را چیزی بیش از یک ساختار فیزیکی پیچیده نمی بینیم، بنابراین، هرگونه انسان مداری خطاست. لازمه این سخن این است که جهان هستی برای آدمی ساخته و پرداخته نشده است و آدمی چیزی جز جزء کوچکی از این جهان نیست; جهانی که خودش دارای معنا و هدفی نیست و، در نتیجه، آدمی نیز، که جزء آن است، معنا و هدفی ندارد که قابل کشف باشد. اگر معنا و هدفی در زندگی انسان باشد چیزی است که خود انسان آن را جعل می کند نه کشف.