در باب شهودهای عرفانی به عنوان سرچشمه های معرفت

متکلمان حوزه سنت کاتولیک عموما میان آنچه گاهی از آن به مکاشفه خاص1 تعبیر می شود با مکاشفه عام فرق می گذارند; یعنی بین ارسال یک پیام فرستاده شده به فرد خاصی از طریق شهود عرفانی یا شیوه بیانی خاص2، و حقیقت عمده ای که برای امت مسیح از طریق کتاب مقدس، مکشوف شده است. این حقیقت در آموزه ها و تعالیم مسیحی به طرزی شایسته تفسیر شده و ثبت و ضبط گشته است. در بعضی موارد، مکاشفه ای خاص شامل گزاره ای3 می شود که پیش از آن، در مکاشفه عام منطوی بوده است. برای مثال، ای. پولاین در فصل هجدهم رساله مشهورش در (الهیات عرفانی) (برکات نیایش درونی4) بند 23 راجع به شهود تثلیث [اقدس] که معمولا با حالتی از تامل عرفانی که (جذبه) نامیده می شود همراه است می نویسد:5 حتی اگر در اثر تعالیم دستگاه دینی مسیحی نمی دانستیم که چند نفر در خدا وجود دارند و نمی دانستیم که چگونه یکی از آن دیگری پدید می آیند، باید از طریق تجربه و از راه مشاهده آن در (جذبه) به شناختش نایل می شدیم. در موارد دیگر، مکاشفه خاص شامل گزاره هایی می شود که در مکاشفه عام، موجود نیست. با توجه به مکاشفه از سنخ اخیر، دو نمونه را می توان از هم تشخیص داد. مکاشفاتی که در آن، فقراتی با ماهیت آموزه مانند وحی شده و فقراتی از مکاشفه که در آن اخبار و اطلاعاتی با ماهیتی بیشتر، این جهانی که معنا و مفهوم ویژه دینی چندانی ندارند یا اصلا ندارند منتقل می شود. ترزای آویلایی در [کتاب] قصر باطنی باب ششم، فصل ششم، به طور کلی درباره موارد چندی از سنخ نخست، اظهار نظر می کند. وی در این کتاب می گوید که عارف در حالت جذبه، پاره ای از اسرار را فرا می گیرد; یعنی پاره ای از حقایق را درباره عظمت خدا که قبلا بر وی شناخته شده نبود. وی می گوید: این حقایق (امور رازآمیزی) هستند که یک شخص با شهودهای عرفانی به آنها دست می یابد. او می افزاید که در بعضی موارد، این (امور رازآمیز) در وصف می گنجند و در بعضی موارد، نه. مع الاسف، حتی یک نمونه و مثال از (امور رازآمیز) وصف پذیر آورده نشده است. با توجه به مواردی از سنخ دوم در [کتاب] مجموعه الهیات II-II، Q. 174، a.4، توماس آکویناس به ما یادآوری می کند که [حضرت] سلیمان از طریق شهود عرفانی، اطلاعاتی درباره ماهیت پاره ای از درختان، جانوران و ماهیان بومی در سرزمینهای پیرامون اسراییل به دست آورد. پس از شکست ارتش انگلیسی در جنگ (اورلیان)، (ژاندارک) در طول شب به وسیله (نداهایی) که در دوران زندگانی همراهش بودند، بیدار می شد; او خبردار شد که در آن زمان، نیروهای انگلیسی آماده می شوند تا به ضد حمله ای علیه شهر دست بزنند. این خبر مبنای اقدام قرار گرفت. ژاندارک نیروهای فرانسوی را رهبری کرد و حمله انگلیسی ها دفع گردید. این دو مورد اخیر [=حضرت سلیمان و ژاندارک] انواعی از مکاشفات خاص را نشان می دهند که گاه در شهودها و بیانات عرفانی ای که شباهت قابل تشخیصی با فقراتی که در آموزه های کلیسا گنجانده شده اند، ندارند.