اثر پروتزهای پارسیل متحرک با طرح RPI بر سلامت پریودنتال دندان های پایه و غیر پایه

بیان مساله: پروتزهای پارسیل متحرک (RPDs) روش درمانی متداول برای بازسازی نواحی بی دندانی پارسیل هستند، اما می توانند دشواری های پریودنتال جدی را برای دندان های بر جا مانده ی بیمار ایجاد کنند.
هدف از این پژوهش، بررسی اثر پروتزهای پارسیل ساخته شده با طرح RPI (رست مزیالی، صفحه راهنما، آی بار) بر نمایه های پریودنتال دندان های پایه در مقایسه با دندان های غیر پایه بود.
مواد و در این بررسی مداخله ای آینده نگر، روی هم رفته، 48 دندان پایه و غیر پایه، در شمار 22 بیمار 30 تا 68 سال با میانگین سنی 48 سال با بی دندانی کلاس یک کندی، بدون در نظر گرفتن سن و جنس به بررسی وارد شدند. نمایه های پریودنتال شامل عمق بالینی پریودنتالClinical probing depth(CPD)، سطح چسبندگی بالینی Clinical attachment level(CAL)، پهنای لثه ی کراتینیزه (KG) و نمایه ی لثه ای (GI) در زمان های دو هفته، 4،1 و12 ماه پس از تحویل پروتز در دندان های پایه و غیرپایه اندازه گیری شدند. از روش آماری ناپارامتری ویلکوکسون (Wilcoxon) برای بررسی تغییرات و مقایسه ی نتایج استفاده شد.
بجز نمایه ی KG، دیگر معیارهای بالینی در زمان های صفر تا 12 ماه افزایش آماری معنادار در دندان های پایه و شاهد داشتند (001/0 p<). تفاوتی معنادار در نمایه های CPD،CAL،GI، KG در بین دندان های پایه و شاهد در 12 ماه دیده نشد.
نتایج این بررسی نشان دهنده ی اثر چشمگیر پروتزهای پارسیل متحرک با طرح RPI در ایجاد و تشدید بیماری های لثه ای در دندان های پایه وغیر پایه بوده و به نظر می رسد، که این اثر نتیجه ی افزایش تجمع پلاک میکروبی باشد. بنابراین، می توان با اعمال روش مناسب مهار پلاک و یا ایجاد تغییراتی در طراحی پروتز پارسیل از شدت و میزان اثر آن کاست.