مقایسه ی پرتونگاری معمولی و دیجیتال در تشخیص آسیب های پری اپیکال ایجاد شده در مندیبول خشک انسان

بیان مساله: روش های پرتونگاری کاربردی گسترده در دندانپزشکی دارد. یکی از کاربردهای آن، تشخیص آسیب های پری آپیکال است. گیرنده های پرتونگاری معمولی دارای دشواری هایی، مانند، اندازه ی پرتو دریافتی بالا و نیاز به تجهیزات جانبی هستند. پرتونگاری دیجیتال به عنوان روشی جدید موجب دگرگونی در پرتونگاری دندانی گردیده است. افزون بر برتری های فراوان آن (کاهش اندازه ی پرتو دریافتی بیمار، حذف مراحل ظهور و ثبوت و تاریکخانه و اشکالات مربوط به آن و...) دارای قابلیت هایی است، که با استفاده از نرم افزارهای رایانه ای می تواند به تشخیص درست تر کمک کند.
هدف از این بررسی، مقایسه ی روش دیجیتال با استفاده از قابلیت های آن با پرتونگاری معمولی در تشخیص آسیب های پری آپیکال ایجاد شده در مندیبل خشک انسان بود.
مواد و در این پژوهش، تجربی- آزمایشگاهی با استفاده از دندان های موجود بر روی جمجمه ی خشک در آغاز، 50 آسیب مصنوعی در زیر اپکس دندان ها ایجاد شد. از این آسیب ها با دو روش معمولی و دیجیتال تصویربرداری و تصویرهای به دست آمده به وسیله ی رادیولوژیست خوانده شده و مقایسه گردید. در پرتونگاری دیجیتال، از دو قابلیت ویژه ی تصویربرداری شامل، بزرگنمایی (Zooming) و تغییر کنتراست- دانسیته درنرم افزار Cygnus media استفاده شد. که افزون بر مقایسه ی پرتونگاری معمولی و دیجیتال، کارایی این قابلیت ها در تشخیص درست آسیب های پری آپیکال نیز، با یکدیگر مقایسه شد. داده ها با استفاده از آزمون مجذور کای واکاوی گردیدند.
یافته ها نشان داد، که میانگین درصد تشخیص درست آسیب های پری آپیکال با روش دیجیتال و قابلیت تغییر دانسیته- کنتراست، 66 درصد و با روش دیجیتال و قابلیت تغییر بزرگنمایی 40 درصد و با روش معمولی 39 درصد بود و آزمون مجذور کای نشان داد، که قابلیت تغییر دانسیته- کنتراست نسبت به دو روش دیگر در تشخیص درست آسیب های پری آپیکال تفاوتی معنادار دارد (001/0 p).
در بررسی انجام شده، میان روش های تغییر دانسیته- کنتراست و بزرگنمایی در پرتونگاری دیجیتال و معمولی، روش تغییر دانسیته کنتراست در تشخیص درست آسیب های پری اپیکال از دقت بیشتر برخوردار است.