مقایسه اثربخشی داروهای آونکس، ربیف و بتافرون برمیزان ناتوانی حرکتی (EDSS) و میزان عود بیماری در مبتلایان به مالتیپل اسکلروزیس

مالتیپل اسکلروزیس بیماری مزمن التهابی خودایمنی سیستم اعصاب مرکزی است که با دمیلینیزاسیون این مناطق مشخص می شود و یکی از علل منجر به ناتوانی در افراد جوان می باشد. هدف از این مطالعه مقایسه اثربخشی سه داروی آونکس (AVonex)، ربیف (Rebif) و بتافرون (Betaferon) بر ناتوانی حرکتی (EDSS) بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس می باشد این کارآزمایی،در 126 بیمار مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس بر اساس داروهای دریافتی خود به 3 گروه تقسیم شدند. گروه اول (60 نفر) آونکس، گروه دوم (36 نفر) ربیف و گروه سوم (30 نفر) بتافرون برای 24 ماه دریافت کردند. نمرهEDSS اولیه و نهایی و میزان عود بیماری در سه گروه مقایسه شد.
میانگین سنی بیماران 62/8±11/31 سال بود و2/80 درصد بیماران زن بودند. اختلاف میانگین نمرات EDSS اولیه و نهایی در هر یک از سه گروه درمانی تفاوت معنی داری را نشان داد (05/0>P). میانگین تغییرات نمرات EDSS در سه گروه آونکس، بتافرون و ربیف به ترتیب 38/1، 30/1و 45/1بود (NS). اختلاف میانگین عود حملات بیماری در قبل و بعد از درمان، در هر یک از دو گروه آونکس و بتافرون از نظر آماری معنی دار نبود (NS)، اما در گروه ربیف تفاوت معنی داری مشاهده شد (05/0>P). میانگین کاهش عود بیماری در سه گروه درمانی آونکس، بتافرون و ربیف به ترتیب 69/0، 60/0و 25/1 بود (NS).
درمان با سه داروی آونکس، ربیف و بتافرون ناتوانی حرکتی (EDSS) را در بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس کاهش می دهد، اما بین سه دارو تفاوت معنی داری در کاهش ناتوانی وجود ندارد. از طرفی داروی ربیف نسبت به دو داروی دیگر تاثیر بیشتری برکاهش عود حملات دارد، هر چند تفاوت معنی داری در کاهش عود بیماری بین سه دارو وجود نداشت.