اثر میدان الکترو مغناطیس با فرکانس بسیار پایین بر روی تشنج ناشی از استریکنین در موش سوری

در دهه ی گذشته مطالعات زیادی در رابطه با اثر پرتوهای الکترومغناطیسی بر عملکرد بخش های مختلف سیستم عصبی و حافظه ی انسان و حیوانات انجام شده است. گرچه برای مطالعه ی اثر میدان های الکترومغناطیسی آزمایش های مهمی بر روی انسان انجام شده، لیکن تحقیقات دقیق و جامع تر در مدل های حیوانی صورت گرفته است. صرع نوعی اختلال در کار سلول های مغزی است که باعث پخش جریان های مغزی اضافی به صورت ناگهانی و انتشار آن به سراسر مغز می شود. در این مطالعه برای اولین بار اثر میدان های الکترومغناطیس فرکانس پایین بر روی تشنجات صرع القا شده توسط استریکنین در نمونه ی حیوانی مورد بررسی قرار گرفت.
در این تحقیق تاثیر در معرض قرارگیری 60 سر موش سوری نژاد آلبینو در شش گروه ده تایی در میدان های مغناطیسی با فرکانس پایین 25 و 100 هرتز بر روی تشنجات ناشی از دوز بالای استریکنین از طریق ثبت و اندازه گیری دو شاخص، مدت زمان تاخیر قبل از هجوم حملات صرعی (Delay time=Det) و زمان شروع حملات تا پایان به عنوان طول زمان حملات (Duration time=Dut) در نظر گرفته شد و نتایج به دست آمده بین گروه ها مقایسه شد.
در گروه های اول (کنترل)، سوم (فرکانس پایین 25 هرتز و اختلاف پتانسیل پایین 20 ولت)، چهارم (فرکانس میدان پایین 25 هرتز و اختلاف پتانسیل بالا 260 ولت) و گروه ششم (اثر تک دوز میدان با فرکانس بالا 100 هرتز و اختلاف پتانسیل بالا 260 ولت) تفاوت آماری برجسته بین این گروه ها و گروه کنترل و نیز در بین گروه ها با هم مشاهده نشد. در همه ی این گروه ها پایان تشنجات شدید با مرگ حیوان همراه بود. در دو گروه باقی مانده ی دوم (فرکانس بالا 100 هرتز و اختلاف پتانسیل پایین 20 ولت) و پنجم (فرکانس بالا 100 هرتز و اختلاف پتانسیل بالا 260 ولت)، تشنجات بسیار خفیفی مشاهده شد، که زمان تاخیر آن ها با سایر گروه های فوق با سطح معنی داری 001/0P< برجسته بود که تزریق استریکنین با دوز کشنده برخلاف گروه های فوق مرگ حیوان را به دنبال نداشت.
به طور کلی می توان نتیجه گرفت که میدان های الکترومغناطیس با فرکانس بالاتر (100 هرتز) می توانند تغییر تشنجات ناشی از تزریق استریکنین را به صورت کاهش اثرات صرعی این دارو به دنبال داشته باشند.