چرخش در سیاست خارجی ایالات متحده و حمله به عراق: زمینه های گفتمانی داخلی

بسیاری بر آنند که حمله آمریکا به عراق سرفصل نوینی در روابط بین الملل و همچنین سیاست خارجی ایالات متحده محسوب می شود. این حمله نمودی است از تغییر در سیاست خارجی ایالات متحده از یک سیاست مبتنی بر «هژمونی جویی» به یک سیاست «امپراتوری جویانه». به رغم اینکه سیاست ایالات متحده با واکنش منفی زیادی در سطح جهان روبه رو شد، اما در داخل ایالات متحده، حداقل تا مدتی، از آن استقبال می شد. آنچه در اینجا حائز اهمیت است این نکته می باشد که چگونه چنین چرخشی در چارچوب سیاستگذاری خارجی ایالات متحده امکان پذیر شد. این مقاله تلاشی است برای نشان دادن چگونگی تکوین این سیاست در بستر گفتمانی مناسب در داخل آمریکا. استدلال اصلی آن نیز این است که از به هم پیوندخوردن موفقیت آمیز چند گفتمان این بستر مناسب گفتمانی فراهم شد. اینها از یک سو شامل چند گفتمان بنیادی سیاست خارجی آمریکا یعنی لیبرالیسم، استثناگرایی، و گفتمان امنیت ملی هستند که زمینه شکل گیری گفتمان جدید امپراتوری را برساختند و از سوی دیگر گفتمان امنیت سازی که عراق را به عنوان آماج اصلی عمل در چارچوب این گفتمان نوین به هدفی مشروع تبدیل کرد. با وجود این، وجود گفتمان ها و خرده گفتمان های بدیل می تواند به رغم این تغییرات، راه را برای مقاومت در برابر تداوم سیاست جدید هموار سازد.