نوروپاتی شنوایی در بزرگسالان: یافته های رفتاری و الکتروفیزیولوژیک

کاهش درک گفتار از پیامدهای اصلی نقص شنوایی است. در بسیاری از افراد مبتلا به «نوروپاتی شنوایی» توانایی درک گفتار کاهش شدیدی یافته است و با متوسط آستانه های شنوایی، همخوانی ندارد. در ارزیابی اولیه افراد مبتلا، غالبا عدم ثبت پاسخ برانگیخته ساقه مغز (ABR) و غیبت رفلکس های صوتی علیرغم عملکرد حلزون در محدوده طبیعی مشاهده می شود. این بیماران در آزمایش های سایکوآکوستیک نیز ضعف نشان می دهند، و نقص قابل توجه آنها در تمایز ویژگی های زمانی صوت، به ناهمزمانی فعالیت رشته های عصب شنوایی ربط داده می شود.
مطالعه مقطعی- تحلیلی حاضر روی 16 بزرگسال مبتلا به نوروپاتی شنوایی و 28 فرد با شنوایی طبیعی صورت گرفت. برای کلیه افراد بیمار و شاهد، پاسخ های برانگیخته شنوایی میان رس (ALMR) و دیررس (ALR) ثبت، و اندازه گیری های سایکوآکوستیک «تمایز شدت»، «تمایز فرکانس” و»کشف وقفه«و همچنین آزمایش بازشناسی واژه در سکوت و در نسبت های مختلف سیگنال به نویز انجام شد، و ارتباط یافته های الکتروفیزیولوژیک و رفتاری مورد بررسی قرار گرفت.
در افراد مبتلا به نوروپاتی شنوایی، متوسط آستانه های تون خالص (PTA) با امتیاز بازشناسی واژه (WDS) همخوانی نداشت. علیرغم عدم ثبت AMLR در 6 نفر از بیماران، ALR در همه افراد ثبت گردید و بین برخی مشخصات این دو پاسخ و WDS، ارتباط معناداری وجود داشت. افراد مبتلا به نوروپاتی شنوایی در تمایز هر سه ویژگی شدت، فرکانس و زمان صوت، ضعف قابل ملاحظه ای را نشان دادند، و بین نتایج به دست آمده در هر یک از این سه ویژگی و امتیاز بازشناسی واژه، ارتباط معناداری وجود داشت. همچنین در این بیماران، امتیاز بازشناسی واژه در سکوت، تغییرپذیری قابل توجهی را نشان داد و با انجام این آزمایش در حضور نویز، افت چشمگیری مشاهده شد.
بر اساس یافته های مطالعه حاضر، به نظر می رسد همزمانی عصبی در پاسخ های برانگیخته شنوایی دیررس نسبت به پاسخ های زودرس (و میان رس)، بازنمایی عصبی متفاوتی دارد. ضعف افراد مبتلا به نوروپاتی شنوایی در بازشناسی هر سه ویژگی شدت، فرکانس و زمان صوت و ارتباط آنها با امتیاز بازشناسی واژه، نقش رشته های عصب شنوایی در پردازش این ادراکات سایکوآکوستیک و تاثیر آنها بر درک گفتار را نشان می دهد.