بررسی تحولات اندیشه های موثر بر شکل گیری اصول طراحی منظر شهری در قرن بیستم و پس از آن

فرآیند شکل دهی به محیط همواره تحت تاثیر نگرشهای متفاوت نسبت به انسان،طبیعت و رابطه این دو با هم قرار داشته ومنجر به خلق انواع منظر شهری گردیده است.بررسی سابقه مداخله انسان در شکل دهی به محیط نشان دهنده تاثیر دو گرایش متضاد «انسان همواره طبیعت»و«انسان حاکم بر طبیعت»است که اولی حداقل تا قرن 16 میلادی و حتی تا اوایل دوران صنعتی و دومی از بعداز آن بر این فرآیند تسلط داشته اند.با آشکار شدن بحرانهای محیطی قرن گذشته (Pepper،1996) ناشی از تسلط نگرش دوم،دیدگاه جدیدی در حال شکل گیری است که جنبه هایی از هر دو نگرش قبلی را شامل می شود.در دیدگاه جدید انسان به جای تقابل با طبیعت،با نیروهای آن همراه می شود و مجددا قوانین آن را ارج می نهد.این نگرشی است به سوی طراحی منظر را از تمرکز بر خلق و سازماندهی مجموعه های کلان و عظیم به سوی طراحی هسته های شهری کوچکتر سوق می دهد.در این نگرش علاوه بر پذیرش نقش علم و فن آوری،بر اهمیت زمینه های طبیعی،آگاهی های فردی،هنر و خلاقیت و در مجموع بر روش های نرم و انعطاف پذیر به جای روش های مقتدرانه در طراحی منظر شهری تاکید می گردد.