مقایسه پاسخ های عصب دندانی تحتانی به پالپ آماسی بعد از تزریق موضعی لیدوکائین به تنهایی یا به همراه مورفین در گربه

بی حس نشدن کامل دندان هایی که پالپ آماسی دارند از مشکلاتی است که دندانپزشکان با آن مواجه هستند. هدف از این مطالعه تعیین پاسخ عصب تحتانی دندانی به اثر کمکی مورفین به لیدوکائین برای تکمیل بی حسی در این دندانها بود.
در این مطالعه تجربی، 30 دندان کانین فک پایین در 15 گربه انتخاب و آماسی گردیدند. در مرحله بعد، پس از تراش استخوان فک پایین، الکترودهای ثبات را بر روی عصب آلوئولر تحتانی قرار داده و الکترودهای محرک در حفره تهیه شده در دندان قرار گرفته، بوسیله دستگاه نوروگرام و با ایجاد تحریکات در ولتاژهای مختلف، پاسخ های عصبی ثبت گردیدند. در مواردی که لیدوکائین قادر به ایجاد بی حسی کامل نبود با اضافه نمودن مورفین مجدد، آزمایش تکرار شد. داده ها توسط آزمون آماری t بررسی شدند.
در شرایط آماسی لیدوکائین و مورفین هر دو اثرات برجسته ای در بی حس نمودن داشتند. تاثیر هر دو بر الیاف C سریع تر و قوی تر و به یک میزان بود. تاثیر لیدوکائین بر روی الیاف A دلتا بیش از تاثیر مورفین بود. تزریق کمکی مورفین در مواردی که تزریق لیدوکائین باعث بلاک کامل نمی شد، باعث افزایش آستانه تحریک گروه اول و کاهش دامنه موج و سرعت گروه اول شد.
رسپتورهای مورفینوژنیک در پالپ های آماسی می توانند باعث مقاومت پالپ به بی حسی با لیدوکائین شوند که با تزریق کمکی مورفین می توان به بی حسی کامل رسید.